«ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΩΝΙΣΑΤΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ. Αστειεύομαι, αλλά νομίζω ότι υπερβάλλετε λιγάκι, καλέ μου Φώτιε. Πρέπει να κοιμάστε. Θυμάστε τι έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι; Νους υγιής εν σώματι υγιεί. Είστε ακόμα νέος κι όμορφος. Μη στεναχωριέστε, θα ’ρθει η στιγμή που το σώμα σας θα σας επιβάλει τις δικές του τιμωρίες, όταν θ’ αρχίσει θα φθείρεται. Μην το βιάζετε το σώμα σας. Αφήστε το γυμνό στη φύση και θα δείτε πόση δύναμη θα δώσει στην ψυχή σας. Να εγώ, για παράδειγμα, που έχω πια ένα σώμα γερασμένο και με ταλαιπωρεί, ξέρετε πόση χαρά θα μου δίνατε να σας έβλεπα γυμνό να περπατάτε στα μονοπάτια του ησυχαστηρίου σας; Νομίζω ότι αυτό θα το ‘θελε και ο ίδιος ο Θεός. Δεν συμφωνείτε;» «Θα θέλατε να προσευχηθούμε μαζί;» ρώτησε μετά από αρκετή ώρα σιωπής ο Φώτιος. «Με την προϋπόθεση ότι θα βγάλετε το ράσο σας», απάντησε εκείνος και μπήκε στο κελί του μοναχού. Πίσω του, απροσκάλεστα, μπήκαν ο Δίας, η Ήρα και ο Πλούτωνας. Η Αφροδίτη ξάπλωσε νωχελικά στο χαλάκι της πόρτας. Έντεκα μικρές ιστορίες, έντεκα μικρές περιπέτειες, έντεκα μικρά συμβάντα του δρόμου, που έγιναν εμπειρίες και τα επεξεργάστηκα έτσι, ώστε να ανιχνεύσω μέσα τους την ιδέα της αγάπης και να εντοπίσω τη μόνη αιτία ύπαρξής της, το θάνατο ή κατ’ άλλους τον Θεό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]