Χαμένη μέσα στις σκιές, μέσα στα ζωντανά όνειρά της, ψάχνει για απαντήσεις σε ερωτήσεις που ακούει μόνο η νύχτα. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να νιώσει τίποτα, δεν μπορεί να δουλέψει, να χαρεί, να ερωτευτεί. Δεν ξέρει τίποτα. Μόνο να στυλώνει τα μάτια στο σκοτάδι. Μόνο να πετάει γράμματα κάτω από την πράσινη πόρτα. Φσσσσς. Το γράμμα περνάει κάτω από την πόρτα σου. Νιώθω όμορφα. «Συμπέρανα ότι το αιθέριο έλαιο του λεμονιού διώχνει τη μαύρη, γλοιώδη ουσία. Το αιθέριο έλαιο του λεμονιού είναι μαγικό. Το ίδιο και η αγάπη σου». Κάποιον αιώνα συναντά έναν άλλο χαμένο άγγελο, εκείνον που θα την προκαλέσει να μην κρατάει μπαγιάτικα όνειρα μέσα της. Φσσσσς. Με κάνεις να νιώθω διάφανη. Πάνω στο κορμί μου θέλω να χαράξεις ένα χάρτη και να ταξιδέψεις σε μέρη και σε χρόνους άλλους. Θέλω να με χρησιμοποιήσεις. Θέλω να χύσεις ζωή πάνω στο χάρτη μου. Θέλω να πιάσω τον κόσμο, να τον ξεσκονίσω, να τον χτυπήσω καλά μέχρι ν’ αφρίσει σαν καφές. Θέλω ν’ αφρίσει από ζωή. Εκεί, στα νότια της νύχτας, υπάρχουν ψυχές που σ’ ελευθερώνουν. Τα όνειρα παίρνουν μορφή σαν να ζωγραφίζονται τοπία ζωής, χαράς, έρωτα. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]