Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789608252172
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ένα βιβλίο στο οποίο να μιλάνε οι άνθρωποι που κάνουν τον κινηματογράφο είναι πάντα αναγκαίο [...]. Αν μάλιστα διαβάσει κανείς με προσοχή τις συνεντεύξεις με τους έλληνες σκηνοθέτες στο βιβλίο αυτό, θα καταλάβει τη συνέχεια που υπάρχει ανάμεσα στον ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του `50 και `60 και εκείνον που άρχισε να αναπτύσσεται στις αρχές της δεκαετίας του `70 κι ύστερα. (Ν. Φ. Μικελίδης).
Οι δέκα σκηνοθέτες που παρουσιάζουμε προέρχονται από το όλο σώμα του κινηματογράφου μας, παλιού και Νέου. Αντίθετα σε όλες τις αντιξοότητες που πάντα παρουσιάζονται κατά την παραγωγή μιας ταινίας στην Ελλάδα, ακολούθησαν με πάθος το όραμά τους. Προσπαθούμε να φωτίσουμε όψεις του πάθους αυτού. Αναζητούμε ταυτόχρονα το υπόγειο νήμα που συνδέει την ελληνική ταινία από τη "Μανταλένα" του Δημόπουλου ίσαμε την "Ευδοκία" του Δαμιανού, και από τα "Κόκκινα Φανάρια" του Γεωργιάδη μέχρι το "Βαλκανιζατέρ" του Γκορίτσα...
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς να δώσει πτυχιακές εξετάσεις, και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές "Αντίψυχα" (1972, β΄ έκδ. Ανδρομέδα 1982, γ΄ έκδ. Μετρονόμος 2017), "Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων" (Νεφέλη, 1981), "Το κόκκινο δωμάτιο" (Παρασκήνιο, 1988), "Σήκωσε το κεφάλι σου πατέρα" (Δελφίνι, 1995), "Η ορμή του νερού και των υδάτων" (Στιγμή, 1998), "Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή" (Κέδρος, 2002), "Η έβδομη βροχή" (Γαβριηλίδης, 2010), "Οι εχθροί και οι φίλοι μου" (Γαβριηλίδης, 2014), "Κάτι τρέχει" (Γαβριηλίδης, 2015), το αφήγημα "Άγγελος των πρώτων ημερών" (Λιβάνης, 1999, β΄ έκδ. Γαβριηλίδης, 2016), καθώς και τη συλλογή διηγημάτων "Γάτες αλλού" (Γαβριηλίδης, 2011). Σκηνοθέτησε τις ταινίες μεγάλου μήκους "Καλή Πατρίδα Σύντροφε (Beloiannisz)", δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, 1986· "Ο δραπέτης", μυθοπλασία, 1991, τις τηλεταινίες "Ο γάμος", 1994· "Χωρίς άλλοθι", 1993, και τα ντοκιμαντέρ "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης", 1978, "Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα", 1979, "Στα Τουρκοβούνια", 1982, "Επί Κολωνώ", 1983, "Διαδρομές (Παύλος Ζάννας)", 1988, "Η μεγάλη πομπή (Αλέξης Πανσέληνος)", 1988, "Παραδοσιακή τυπογραφία (Αιμίλιος Καλλιακάτσος)", 1989, "Ποιος είναι ο τρελός λαγός (Μίλτος Σαχτούρης)", 1992, "Σκοτεινός συνωμότης (Μιχάλης Κατσαρός)", 1998, "Κληρονόμος πουλιών (Μίλτος Σαχτούρης)", 2004, "Ο κήπος με τ΄ αμέτρητα παράθυρα (Νίκος Εγγονόπουλος)", 2005, "Ευλογημένα χέρια (Χρήστος Καπράλος)", 2006, "Σπίτι δίπλα στη θάλασσα (Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος)", 2007, "Η μουσική των Κενταύρων (Ο μουσουργός Αλέκος Ξένος)", 2009, "Η πικρή ιστορία του Αντρέι Γκορένκο", 2010, "Μαρία Κεχαγιόγλου - Μαρία Σκουλά", 2011, "Πάρε τα δώρα... Κική Δημουλά και Τίτος Πατρίκιος", 2011, "Οι συλλέκτες", 2011, κ.ά. Έχει λάβει μέρος με κείμενά του σε συλλογικές εκδόσεις, με πιο πρόσφατα τα βιβλία "Οι τέσσερις εποχές του Νίκου Κούνδουρου" (μαζί με τον Λάκη Παπαστάθη και τον Δημήτρη Φύσσα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2014) και "Καμύ: Η ευτυχία και το παράλογο αχώριστα παιδιά της ίδιας γης" (με τον Νίκο Μπακουνάκη και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, εκδ. Καστανιώτη, 2014). Κριτικές του για θέματα λογοτεχνίας δημοσιεύτηκαν στα "Νέα" και στο "Εντευκτήριο" και δημοσιεύονται στο περιοδικό www.oanagnostis.gr.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Σταύρος Τσιώλης (1937-2019) γεννήθηκε στην Τρίπολη. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή του Λυκούργου Σταυράκου. Το 1958 άρχισε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη στα στούντιο της Φίνος Φιλμ και, μετά από μία δεκαετία και 54 περίπου ταινίες, άρχισε να γράφει και να σκηνοθετεί ο ίδιος ταινίες της εταιρείας. Μετά την πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία, "Ο μικρός δραπέτης" (1968), ακολούθησε μια σειρά εμπορικών επιτυχιών, μεταξύ των οποίων και η "Κατάχρηση εξουσίας" (1971, μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού σινεμά). Αποσύρθηκε για ένα διάστημα από το γύρισμα ταινιών και επέστρεψε το 1985, ως σκηνοθέτης πια του ανεξάρτητου ελληνικού κινηματογράφου, με το "Μια τόσο μακρινή απουσία" που απέσπασε πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και την ειδική μνεία της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών. Οι ταινίες του που ακολούθησαν προβλήθηκαν σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και απέσπασαν σημαντικές διακρίσεις. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα την Τρίτη 23 Ιουλίου 2019, σε ηλικία 82 ετών.
Φιλμογραφία:
- 1968 "Ο μικρός δραπέτης"
- 1969 "Πανικός"
- 1970 "Η ζούγκλα των πόλεων"
- 1971 "Κατάχρησις εξουσίας"
- 1985 "Μια τόσο μακρινή απουσία" (έξι διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
- 1986 "Σχετικά με τον Βασίλη"
- 1988 "Ακατανίκητοι εραστές" (βραβείο καλύτερης ταινίας Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από κοινού με το "Στη σκιά του φόβου" του Γ. Καρυπίδη)
- 1990 "Έρωτας στη χουρμαδιά" (βραβείο καλύτερης ταινίας Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
- 1992 "Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε" (μαζί με τον Χρήστο Βακαλόπουλο)
- 1995 "Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά"
- 1998 "Ας περιμένουν οι γυναίκες"
- 2004 "Φτάσαμεε!..."
- 2009 "Η καντίνα" (σενάριο), σκην. Σταύρος Καπλανίδης
- 2017 "Γυναίκες που περάσατε από δω"
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Kατοχή. Tα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύονται στο λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής Eλεύθερα Γράμματα. Σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και θεατρική τέχνη στη Δραματική Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη. Ως ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο και στο Eθνικό παίρνει μέρος σε έργα σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου. Ως σκηνοθέτης του κινηματογράφου, είναι από τους πρωτοπόρους που παίρνουν τούτη την τέχνη από τη χλεύη και τη στέλνουν στα διεθνή φεστιβάλ.
Στο θέατρο σκηνοθετεί πάνω από πενήντα παραστάσεις σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους (Kοτοπούλη, Kατερίνας, Λαμπέτη, Mουσούρη, Διαμαντόπουλου κ.ά.) και εφτά έργα στο Eθνικό.
Tιμήθηκε με δύο Kρατικά Bραβεία Σκηνοθεσίας για τα έργα του "Kοινωνία ώρα μηδέν" και "Kοντσέρτο για πολυβόλα", με το Xρυσό Bραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το έργο του "Πυρετός στην άσφαλτο" και με το Πρώτο Bραβείο Πανευρωπαϊκού Φεστιβάλ Tορίνου για το ντοκιμαντέρ του "H Eλλάδα κι η θάλασσα".
Έγραψε εφτά θεατρικά έργα. Ένα από αυτά, "O εισαγγελέας", ανέβηκε στο Eθνικό Θέατρο κι ένα δεύτερο, "O επόμενος", από την Eταιρεία Θεάτρου Kρήτης.
Ως συγγραφέας τιμήθηκε με το Kρατικό Bραβείο Θεάτρου 1974 για το έργο του "O επόμενος" και με το Πρώτο Bραβείο Kαλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού 1981 για το έργο του "Bασίλειος Πρώτος, ο δούλος".
Tο 1985 κυκλοφορεί από τις Eκδόσεις Kαστανιώτη το πρώτο του μυθιστόρημα για παιδιά, "O μαστρο-Πολύξερος κι η παλιοπαρέα του", και δυο χρόνια αργότερα το δεύτερο μυθιστόρημά του, "Aν όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου" (Eκδόσεις Kαστανιώτη κι αυτό), παίρνει το Bραβείο Aκαδημίας Aθηνών (Έπαθλο Kώστα Oυράνη Παιδικής Λογοτεχνίας).
Tο 1988 η ρομαντική κωμωδία του "Yάκινθος και Iουλιέτα" αποσπά το Πρώτο Bραβείο Kαλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού. Tο 1989 τα "Δελφινάκια του Aμβρακικού" (Eκδόσεις Kαστανιώτη) ως βιβλίο παίρνει το Bραβείο της Διεθνούς Kριτικής Eπιτροπής του Πανεπιστημίου της Πάντοβα και ως ταινία έξι πρώτα βραβεία σε ισάριθμα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Δήμος Θέος γεννήθηκε στα Άγραφα Καρδίτσας, το 1935. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη και διευθυντής παραγωγής, ενώ ασχολήθηκε και με το θέατρο.
Το 1963 σκηνοθέτησε (από κοινού με τον Φώτο Λαμπρινό) τη μικρού μήκους ταινία "Εκατό ώρες του Μάη". Στην ταινία παρουσιάζονται τα γεγονότα της δολοφονίας του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά κυρίως, μέσω αυτών, αποκαλύπτεται όλη η λειτουργία του παρακράτους η οποία οδήγησε σε αυτή τη δολοφονία.
Το 1967, πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ο Δήμος Θέος σκηνοθετεί μια από τις σημαντικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, το "Κιέριον". Πρόκειται για μια εντελώς πρωτοποριακή ματιά επάνω στην ιστορία αλλά και επάνω στο θέμα που απασχολεί τον σκηνοθέτη σε ολόκληρο το μετέπειτα έργο του: την ενότητα του χρόνου, η οποία επιτυγχάνεται με την προσφυγή στο παρελθόν, σε μια προσπάθεια ένταξής του σε ένα ευρύτερο κοινωνικό όλον. Η ταινία αρχίζει με ένα απόσπασμα από τα "Γεωγραφικά" του Στράβωνα, ενώ στη συνέχεια μας εισάγει στην ιστορία της, που αποτελεί μια σαφή αναφορά στη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, το 1948. Τοποθετώντας τη δράση σε σύγχρονο χρόνο, επιχειρεί μια σύνδεση του χρόνου, θέλοντας να δείξει αυτό που προαναφέρθηκε, δηλαδή τη διαχρονικότητα, την ενότητα του κοινωνικού χωροχρόνου. Σε ένα πρώτο επίπεδο, η ταινία είναι ένας συγκερασμός δημοσιογραφικής έρευνας και αστυνομικής ταινίας, το πρώτο ελληνικό φιλμ νουάρ, όπως έχει επανειλημμένα ειπωθεί. Επιπλέον, αποτελεί την πρώτη ανοιχτά πολιτική ταινία στην Ελλάδα, αλλά και την πρώτη συλλογική δουλειά αυτού που μετέπειτα ονομάστηκε Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος, σε αντιπαράθεση με τον μέχρι εκείνη τη στιγμή δεσπόζοντα εμπορικό κινηματογράφο. Έτσι, πέρα από τη συμμετοχή του Κώστα Σφήκα στο σενάριο (μαζί με τον Θέο), του Γιώργου Πανουσόπουλου στη διεύθυνση φωτογραφίας και του Βαγγέλη Σερντάρη στο μοντάζ, εμφανίζονται σε μικρούς ρόλους πολλοί, γνωστοί στη συνέχεια σκηνοθέτες, όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Σταύρος Τορνές, ο Κυριάκος Κατζουράκης, ο Κώστας Σφήκας, ο Κώστας Φέρρης, η Τώνια Μαρκετάκη, ο Γιώργος Κατακουζηνός. Το "Κιέριον" δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα παρά μόνο μετά την πτώση της δικτατορίας, καθώς ήταν απαγορευμένο από τη λογοκρισία. Αφού το είδαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ήρθε η ώρα να το δουν και οι έλληνες θεατές, το 1974, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου και βραβεύτηκε.
Οι δύο αυτές πρώτες ταινίες, δηλαδή οι "Εκατό ώρες του Μάη" και το "Κιέριον", μπορούν να ειδωθούν ως μία ενότητα αφού, πέρα από τη θεματική συγγένειά τους (λειτουργία του παρακράτους, κατευθυνόμενη δικαιοσύνη), ενοποιούνται και "από την ποιητική και τη φόρμα της γραφής τους" (περ. "Μονόκερως")· και, ακόμη, "οριοθετούν κυριολεκτικά τη στιγμή και τις συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιέται ο αποκαλούμενος Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος".
Με τη "Διαδικασία", το 1974, ο Θέος επιχειρεί μια νέα προσέγγιση του μύθου της Αντιγόνης. Η αρχαιοελληνική τραγωδία χρησιμοποιείται με τρόπο που να αναδεικνύεται η διαχρονικότητα των κοινωνικών δομών, μέσω της ανασύνθεσης των δομών του παρελθόντος και της αντιστοίχισής τους με τις σύγχρονες δομές. Έτσι, βλέπουμε την Αντιγόνη να αντιπροσωπεύει τις παραδοσιακές αξίες, σε αντίθεση με τον Κρέοντα, ο οποίος είναι φορέας της νέας δύναμης, της ανερχόμενης εξουσίας. Ως εκ τούτου, η διάσταση του μύθου αποκτά μια διαχρονικότητα και μπορεί να ειδωθεί και μέσα από τη σύγχρονη εποχή. Όλα αυτά, βέβαια, όσο απείχαν από τη συνηθισμένη αναπαράσταση της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, άλλο τόσο απείχαν και από το συμβατικό σινεμά, με αποτέλεσμα η κριτική της εποχής να υποδεχτεί τουλάχιστον με αμηχανία την άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή ανάγνωση του μύθου, όπως την πρότεινε ο Δήμος Θέος.
Έπρεπε να περάσουν περίπου δεκατέσσερα χρόνια μέχρι να γυρίσει ο Δήμος Θέος την επόμενη ταινία του. Η χρονιά ήταν το 1988 και η ταινία ο "Καπετάν Μεϊντάνος" ("Η εικόνα ενός μυθικού οπλαρχηγού"). Εδώ, μέσα από μια διαυγή/καθαρή ελληνικότητα, μακριά από κάθε είδους πατριδοκαπηλίες και σοβινισμούς, ο σκηνοθέτης κάνει μια σύνθεση του παρόντος, της ιστορίας και του μύθου. Η αναζήτηση της απάντησης στην ερώτηση "τι είναι πραγματικό" κυριαρχεί σε ολόκληρη την ταινία. Όλα ξεκινούν όταν ένας διπλωμάτης (παρόν) μελετά μια αγιογραφία, η οποία σχετίζεται με τη δράση του Καπετάν Μεϊντάνου, ενός οπλαρχηγού που έδρασε τον 17ο αιώνα. Παράλληλα, παρακολουθούμε την ιστορία της κατασκευής της εικόνας (μύθος), αλλά και τις αφηγήσεις κάποιων μοναχών (ιστορία) για την εικόνα και τον εικονογράφο της. Η έννοια του Τόπου "εν προκειμένω του ελληνικού" που συναντάμε τόσο στο "Κιέριον" όσο και στη "Διαδικασία", είναι κυρίαρχη και εδώ.
Ο "Ελεάτης Ξένος", που γυρίστηκε το 1995, είναι η τέταρτη και τελευταία ταινία του Θέου. Αν θέλουμε να αναφερθούμε σε ένα κοινό στοιχείο με τις προηγούμενες, αυτό είναι εκείνο της αναζήτησης, κάτι που υπάρχει τόσο στο Κιέριον όσο και στον Καπετάν-Μεϊντάνο. Η δράση εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η νεαρή Γερμανίδα Χάνα έρχεται στην Ελλάδα ακολουθώντας μια αρχαιολογική αποστολή που έχει προορισμό την Κρήτη. Με την ευκαιρία αυτή, η Χάνα αποφασίζει να αναζητήσει το παρελθόν της, αφού η ίδια υπήρξε καρπός της σχέσης της -νεκρής πια- μητέρας της με έναν Έλληνα, όταν εκείνη είχε επισκεφτεί σε νεαρή ηλικία την Ελλάδα. Διαβάζοντας το ημερολόγιο της μητέρας της, η Χάνα ανακαλύπτει ότι σχετιζόταν με έναν έλληνα ποιητή, τον Αρέθα Πωγωνάτο (ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Ελεάτης Ξένος). Αναζητώντας, λοιπόν, τον πιθανό πατέρα της, ταξιδεύει στον ελληνικό Τόπο, για να μάθει τελικά ότι εκείνος δολοφονήθηκε από τους συγγενείς του λόγω της μεγάλης του περιουσίας. Στο τέλος, και η ίδια η Χάνα θα πέσει θύμα δολοφονίας, από τον ίδιο κύκλο ανθρώπων, οι οποίοι φοβούνται πως ήρθε για να διεκδικήσει την περιουσία της. Η ματιά του Θέου επάνω στη σύγχρονη Ελλάδα, με εφόδιο την αρχαιότητα, επανατοποθετεί το ζήτημα της ενότητας του κοινωνικού χωροχρόνου.
Εκτός από τις ταινίες μεγάλου μήκους, το 1983 ο Δήμος Θέος γύρισε και μια μεσαίου μήκους ταινία, το "Υπερρεαλιστικό χάπενινγκ", ένα ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες υπερρεαλιστές. Έχει, επίσης, σκηνοθετήσει για την τηλεόραση τη σειρά "Ελληνισμός και Δύση" (11 επεισόδια), διάφορα επεισόδια για την εκπομπή "Παρασκήνιο", κ.ά. Όλες οι ταινίες του προβλήθηκαν στο τιμητικό αφιέρωμα "Δήμος Θέος, ο πρωτοπόρος του ελληνικού σινεμά: 50 χρόνια προσφοράς", που διοργάνωσε μεταξύ 28-31 Μαΐου 2015 στον κινηματογράφο Αλκυονίδα η εταιρεία New Star.
Αρκετά πλούσιο είναι και το συγγραφικό του έργο, το οποίο συμπληρώνει το κινηματογραφικό. Αυτό περιλαμβάνει τα θεωρητικά-αισθητικά δοκίμια "Φορμαλισμός: γλώσσα, λογοτεχνία, κινηματογράφος" (Αιγόκερως, 1981), "Εικόνες: ο δογματικός ιστός και η ευχαριστηριακή φυσιογνωμία της αγιογραφίας" (Αιγόκερως, 1985), "Το αισθητικό και το ιερό: από τον Αλμπέρτι στον Λέσσινγκ" (Αιγόκερως, 1988), "Ο κινηματογράφος ως μαθητεία και βίωμα" (New Star, 2015), τα μυθιστορήματα "Μανιάκ Μπέης" (Οδυσσέας, 1994) και "Οχτώ και δέκα επιχειρήματα για την αιωνιότητα του κόσμου" (Κάκτος, 2018), καθώς και πολλές δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και ανακοινώσεις σε συνέδρια, όπως είναι το Συμπόσιο Ποίησης της Πάτρας.
Τα τελευταία χρόνια βιοπορίστηκε ασκώντας το επάγγελμα του παλαιοβιβλιοπώλη.
Έφυγε από τη ζωή στις 29 Οκτωβρίου 2018, σε ηλικία 83 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1964 και σπούδασε στην Αθήνα Θεολογία, και Σκηνοθεσία στη Σχολή Χατζίκου. Άρθρα και κριτικές του για τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά "Αντι-Κινηματογράφος", "Κινηματογράφος και Επικοινωνία", "Camera Stylo" καθώς επίσης και στη "Νέα Εστία", "Ακτή", "Το Δέντρο", "Θεός και Θρησκεία", "Σύναξη" κ.ά. Έχει σκηνοθετήσει μία μικρού μήκους ταινία, "Το Παιγνίδι" (1992). Εργάζεται ως δημοσιογράφος και σκηνοθέτης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Σωτήρης Γκορίτσας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Εχει σκηνοθετήσει πολλά ντοκυμαντέρ για την ET-1, στις εκπομπές "Η ΕΡΤ στη Βόρειο Ελλάδα" και "Περισκόπιο", τις τηλεταινίες "Κάποιος ξαγρυπνά", 1987, "Δέσποινα", 1990 (βραβεία Καλύτερης Ταινίας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Α΄ Κρατικό βραβείο ΥΠΠΟ), και τις μεγάλου μήκους ταινίες "Απ΄ το χιόνι", 1993 (συμμετοχή στο δεκαπενθήμερο σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών 1994, βραβεία καλύτερης ταινίας Φεστιβάλ Αmien και Troia, Χρυσός Αλέξανδρος Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης & επτά εθνικά βραβεία), "Βαλκανιζατέρ", 1997, "Μπραζιλέρο", 2001, "Παρέες", 2007.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1921 στα Δαρδανέλια της Μ. Ασίας. Με τη μικρασιατική καταστροφή του ΄22, έρχεται με την οικογένειά του στο Ξυλόκαστρο.
Αργότερα, στην Αθήνα, συνήθιζε να συχνάζει στο μπαρ του κινηματογράφου "Σταρ" της οδού Αγίου Κωνσταντίνου και να βλέπει αδιάλειπτα τις ταινίες που προβάλλονταν εκεί. Στον ίδιο χώρο έτυχε να διαβάσει στην εφημερίδα για την ίδρυση της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Σπουδών την οποία διηύθυνε ο ελληνοαμερικανός Ορφέας Καραβίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να εγγραφεί και να παρακολουθήσει τα μαθήματα σκηνοθεσίας. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκε από την ποιότητα των σπουδών και ίσως να τα παρατούσε αν δεν ερχόταν σε επαφή με το μοντάζ, που τον γοήτευσε και έγινε αιτία να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή. Σπουδές που κράτησαν μόνο για ένα χρόνο, γιατί τόσο διήρκεσε και η ζωή της ακαδημίας.
Αφού έκανε και τη θητεία του στο στρατό, αποφάσισε να μην δώσει εξετάσεις για το δίπλωμα των Πολιτικών Επιστημών, γιατί είχε συνειδητοποιήσει πως ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Τα πράγματα όμως δεν ήταν εύκολα, γι΄ αυτό παρακολούθησε μια σχολή υγειονομικών και στη συνέχεια εργάστηκε για ένα χρόνο ως υγειονομικός υπάλληλος στο Ξυλόκαστρο. Παράλληλα εργαζόταν, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ως βοηθός σκηνοθέτη.
Το 1948 ήρθε σε επαφή με τα στούντιο της Φίνος Φιλμ και λίγο αργότερα ο Νίκος Τσιφόρος τον έκανε βοηθό του. Έξι χρόνια μετά, και ενώ ήταν βοηθός του Ντίνου Δημόπουλου στον "Αγαπητικό της βοσκοπούλας", άρχισε να γυρίζει την πρώτη του ταινία, "Οι άσοι των γηπέδων", σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλη, γυρίζονταν επί δύο χρόνια, λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά όταν η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους έκανε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.
Tο 1963 έρχεται η μεγάλη επιτυχία, "Tα κόκκινα φανάρια" και δυο χρόνια μετά "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο". Οι δύο αυτές ταινίες ήταν υποψήφιες για όσκαρ ξενόγλωσης ταινίας.
Το 1969 γυρίζει την ταινία "Κορίτσια στον ήλιο", υποψήφια για Xρυσή Σφαίρα των Aνταποκριτών Ξένου Tύπου του Xόλιγουντ, και από το 1975 στρέφεται στην τηλεόραση, όπου γυρίζει μερικές από τις εμπορικότερες και αρτιότερες τηλεοπτικές σειρές: "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Γιούγκερμαν", "Οι Πανθέοι", "Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν", "Μαρία Πάρνη" και άλλες..
Θα εξαφανιστεί σιγά-σιγά από την παραγωγή, πληρώνοντας ίσως το γεγονός πως παρέμεινε ανεξάρτητος από τις μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες (αν και συνεργάστηκε με όλες). Το 1991 του δόθηκε η θέση του συμβούλου κινηματογράφου στο υπουργείο πολιτισμού και το 1999 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του, σε μια πολύ συγκινητική τελετή.
Πέθανε στις 30 Απριλίου του 2000.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1964 και σπούδασε στην Αθήνα Θεολογία, και Σκηνοθεσία στη Σχολή Χατζίκου. Άρθρα και κριτικές του για τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά "Αντι-Κινηματογράφος", "Κινηματογράφος και Επικοινωνία", "Camera Stylo" καθώς επίσης και στη "Νέα Εστία", "Ακτή", "Το Δέντρο", "Θεός και Θρησκεία", "Σύναξη" κ.ά. Έχει σκηνοθετήσει μία μικρού μήκους ταινία, "Το Παιγνίδι" (1992). Εργάζεται ως δημοσιογράφος και σκηνοθέτης.
