Στο βιβλίο αυτό αποτυπώνεται ο συνεχώς μεταβαλλόμενος και συγχρόνως αναλλοίωτος ουρανός της Ελλάδας που "αλλάζει". Τα σελιλόιντ της φωτογράφου καταγράφουν το φως, ιλαρό και διαυγές, λανθάνον και εκτυφλωτικό, πίσω από βουνά, πάνω από μολυβένιες θάλασσες. Ο φακός παρακολουθεί την κίνηση στον ουρανό, τα σύννεφα να καταδιώκουν το χρόνο σε έναν κύκλο που μοιάζει πολύ με της ζωής μας και που «παγώνει» μόνο με το αποφασιστικό κλικ του φωτοφράχτη. Η Λέσβος, τα Κύθηρα, η Πελοπόννησος, η Αττική είναι οι τόποι που δάνεισαν τον ουρανό τους σʼ αυτές τις εικόνες. Η Τζέλη Χατζηδημητρίου, όπως γράφει για το έργο της ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, "φωτογραφίζει λουτρά στον γενέθλιο τόπο της, τη Μυτιλήνη, εισόδους πολυκατοικιών, καφενεία χωρίς κόσμο, χωρίς επισκέπτες. Έτσι και σʼ αυτό το βιβλίο φωτογραφίζει σύννεφα πατώντας στη γη". Κι όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος, "κάνει ένα βήμα πιο μπροστά για να μιλήσει για το απολύτως προσωπικό που προϋποθέτει και υπονοεί όλα τα προηγούμενα. Όλα βρίσκονται εδώ, χωνεμένα και σμιλεμένα στον αφρό του κύματος και στα σύννεφα που αλλάζουν σχήματα. Είναι παράλληλα μια εξέλιξη της ελληνικής συμβολής στη φωτογραφική προσέγγιση των άχρονων θεμάτων, όπως είναι η θάλασσα και ο ουρανός". Στις λήψεις της η φωτογράφος δεν χρησιμοποιεί ειδικά φίλτρα ή άλλα τεχνητά μέσα, και στην ηλεκτρονική αναπαραγωγή των εικόνων δεν έγινε καμία επιπλέον επεξεργασία χρωματικά ή συνθετικά.