Είναι γνωστό ότι άλλοι είναι αυτοί που δημιουργούν την Ιστορία και άλλοι εκείνοι που τη γράφουν, συχνά μάλιστα διαφορετικά. Καμιά φορά συμβαίνει εκείνοι που τη γράφουν να μένουν στη μνήμη των μεταγενέστερων πιο γνωστοί από αυτούς που τη δημιούργησαν. Σπάνια πάντως έτυχε άνθρωπος να ανοίξει διάπλατα και έγκαιρα τις πύλες της και να την καταγράψουν οι σύγχρονοι και οι μεταγενέστεροι τόσο διαφορετικά. Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να πάρει η γνώση των ανθρώπων -των Ευρωπαίων- δρόμο λανθασμένο, για αρκετούς αιώνες. Ο πρώτος εξερευνητής της Ευρώπης, ο Μασσαλιώτης Πυθέας, ήταν απ΄ αυτούς που έδρασαν στην περιφέρεια του Ελληνισμού, από την Ινδία μέχρι τη δυτική λεκάνη της Μεσογείου. Ήταν ανάμεσα σ΄ αυτούς που πρόσφεραν το δικό τους λιθάρι στο κτίσμα της πολιτιστικής και πολιτικής παρουσίας του γένους ανά τον κόσμο. Η δική του μάλιστα συνεισφορά έγινε σε μια εποχή συγκλονιστικών αλλαγών για όλη την Ευρασία, όπως εκείνη του τέλους του τέταρτου π.Χ. αιώνα. Θα μπορούσε να είχε δώσει, γι΄ αυτόν το λόγο, ολότελα διαφορετική τροπή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Η μυθιστορία του Πυθέα, του ευνοούμενου των ανέμων, είναι ένα σύνολο πάθους για γνώση, ανυπέρβλητης τόλμης, ιδιοφυούς ευρηματικότητας και ολοκληρωτικής αφοσίωσης στην υπηρεσία του συνόλου. Είναι μια ιστορία όπου, ξετυλίγοντάς την, συναντά κανείς όλα τα χαρακτηριστικά που σμιλεύουν τη φυλή των Ελλήνων τριάντα τόσους αιώνες τώρα. Πάντα τα ίδια: τόσο αυτά που εμπνέουν ουράνιες ανατάσεις της ψυχής και του πνεύματος όσο και εκείνα που διαχέουν θανάσιμα δηλητήρια.