Το μυθιστόρημα αυτό είναι κατάθεση ψυχής, γι` αυτό και είναι πηγαίο, ζωντανό, καθαρό, σαν το γάργαρο νερό της πηγής. Η σκέψη του συγγραφέα ακονισμένο λεπίδι· τα οράματά του, οράματα χιλιάδων ανθρώπων απανταχού της γης, που έδωσαν και δίνουν το αίμα τους για να πετύχουν. Και όλα αυτά, αριστοτεχνικά πλεγμένα με το μύθο για τη γιαγιά του Παρθένα. Γι` αυτήν έκανε το ταξίδι στον Πόντο, για να της φέρει το «ροδάφ`νον» της. Γυρίζει από το ταξίδι του στον Πόντο, και τα λόγια του Τούρκου αξιωματικού στο τελωνείο, που δεν τον άφησε να πάρει το δέντρο, το «ροδάφ`νον», για τη γιαγιά του στριφογυρνούν στο νου του και τον γεμίζουν λύπη: «Η ζωή δεν μεταφέρεται από τον έναν τόπο στον άλλο. Γι` αυτό οι άνθρωποι έκαναν τα σύνορα. Για να μην παραβιάζονται οι ζωές. Ό,τι ανήκει, ανήκει εδώ. . .» Φεύγει ο συγγραφέας και προσθέτει στα οράματά του μια νέα προσδοκία: να αλλάξει τον κόσμο, να κατεδαφίσει τα σύνορα, να ανοίξει δρόμους, για να μεταφέρονται, ελεύθερα πια, δέντρα και ζωές. Κι αν προς το παρόν υπάρχουν μαύρα σύννεφα στον ουρανό, ποιος ξέρει; Ίσως αύριο φυσήξει ένας αέρας και τα σκορπίσει και ο κόσμος μας γίνει καλύτερος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]