Χρειάστηκε προσπάθεια δώδεκα μηνών για να πληροφορηθεί η Ελληνική και η Διεθνής Κοινή Γνώμη τα φρικιαστικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη Μακρόνησο από συμμορίες βασανιστών που είχαν περιβληθεί στρατιωτική στολή και είχαν αποκτήσει φοβερή δύναμη. Μία μόνον εφημερίδα (η "Μάχη") τόλμησε να τα καταγγείλει και να τα περιγράψει με λεπτομέρειες. Όλες οι άλλες ή εξυμνούσαν το έργο των εγκληματιών ή σιωπούσαν. Ευτυχώς που οι απειλές και οι δικαστικές διώξεις, δεν έκαμψαν τους εκδότες και τους δημοσιογράφους της "Μάχης" και η αλήθεια έλαμψε, οι βασανιστές ξευτελίστηκαν και το κολαστήριο της Μακρονήσου έγινε συνώνυμο του Νταχάου και του Μπούχελβαντ.
Ο Παύλος Β. Πετρίδης εξελέγη παμψηφεί καθηγητής πρώτης βαθμίδας, του κλάδου της πολιτικής και συνταγματικής ιστορίας, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1982. Ως επισκέπτης καθηγητής δίδαξε και σε πανεπιστημιακές σχολές του εσωτερικού και του εξωτερικού. Διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και είναι πρόεδρος του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Γ. Παπανδρέου. Είναι επιστημονικός σύμβουλος ιστορικών σειρών συνεργαζόμενος με τις εκδόσεις "Προσκήνιο", "University Studio Press", "Ελληνικά Γράμματα" και "Γκούτενμπεργκ". Γνωστότερα βιβλία του είναι: Νεοελληνική πολιτική ιστορία (4η έκδοση), Η ευρωπαϊκή πολιτική του Καποδίστρια (2η έκδοση), Ξένη εξάρτηση και εθνική πολιτική (2η έκδοση), Δολοφονία Λαμπράκη (2η έκδοση), Στη δίνη του εμφυλίου πολέμου (3η έκδοση), Σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία (2η έκδοση), Βασιλική προδοσία, Στη συγκυρία της αβασίλευτης, Η βασιλεία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα, Ανάλεκτα ιστορικοπολιτικά, Οι δίκες του Γοργοπόταμου, Εξουσία και παραεξουσία στην Ελλάδα κ.ά.
Ο Ευάγγελος Μαχαίρας, γεννήθηκε στα Αγιωργήτικα Αρκαδίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πήρε το πτυχίο του το 1941 και τελείωσε την άσκησή του το 1943, αλλά το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ και συνεπώς άρχισε τη δικηγορία το 1945, μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας.
Η μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει το γραφείο του και να καταφύγει στην Αθήνα, όπου συνελήφθη κατά τα τέλη του 1947 και εκτοπίστηκε στην Ικαρία. Τον Ιανουάριο του 1949 μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο και από εκεί στο Στρατοδικείο της Τρίπολης με σκοπό την εξόντωσή του, η οποία αποφεύχθηκε ύστερα από διεθνή κινητοποίηση και κατά τα τέλη του 1949 διακόπηκε προσωρινά η προφυλάκισή του.
Το 1950 -αν και υπόδικος- έκανε από τις στήλες της εφημερίδας "ΜΑΧΗ" την δημοσιογραφική εκστρατεία κατά της Μακρονήσου, η οποία είχε διεθνή απήχηση και υποχρέωσε την Κυβέρνηση να καταργήσει το στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων της Μακρονήσου.
Το 1952 μετατέθηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο του Πειραιά και το 1956 στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Από τότε ασχολήθηκε με τα προβλήματα της Δικαιοσύνης και των δικηγόρων ως Γενικός Γραμματέας και Πρόεδρος της "Νέας Κίνησης των Δικηγόρων" (1956-1980), αντιπρόεδρος του Δ.Σ.Α. (1975-1980) και πρέοδρός του (1981-1984). Από το 1987 είναι επίτιμος Πρόεδρος του Δ.Σ.Α.
Παραλλήλως ασχολήθηκε με πολλά προβλήματα του δημόσιου βίου (διεύρυνση της δημοκρατίας 1-1-4, αντιδικτατορικό αγώνα, απλή αναλογική, αγώνας για την Ειρήνη, την παιδεία, την υγεία κ.λπ.).
Το 1989 εκλέχτηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη και το 1990 Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Από το 1994 είναι επίτιμος πρόεδρός του.
Ως έφεδρος αξιωματικός πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 και τραυματίστηκε κοντά στο Τεπελένι. Πήρε επίσης μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-1944 ως Διοικητής μονάδων του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου και έγραψε τραγούδια της Αντίστασης ("Η μάνα του αντάρτη", "Μέσ΄ τα κατάμαυρα ντυμένη" και το "Νέο αρματολίκι") που τραγουδιούνται μέχρι σήμερα. Έγραψε το χρονικό της Αντίστασης με τίτλο "50 χρόνια μετά" και ένα πολύτιμο βιβλίο για την "Τέχνη της Αντίστασης", που είναι και το μοναδικό για την πνευματική μας αντίσταση.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
