Ο 19ος αιώνας του Ρομαντισμού και ο 20ός με τη μοντερνιστική απαισιοδοξία του ανέδειξαν την έννοια του "σκοτεινού ήρωα", με το αμφίβολο ήθος, τη βίαιη συμπεριφορά και το διαταραγμένο ψυχισμό. Η σκοτεινή μοναξιά του δεν είναι όμως ποτέ απόλυτη, εφόσον ο ήρωας μάχεται στο όνομα κάποιων απόλυτων, ιδανικών αξιών. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτές οι αξίες δεν υφίστανται; Όταν το φως προς το οποίο οδεύει το ηρωικό πεπρωμένο δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο ως μια οπτική απάτη, μια "Χίμαιρα" που οδηγεί σε περιπέτειες μεταξύ πικρού και αστείου; Τότε έχουμε τον Μπαρθ. Ο μύθος είναι το ιδανικό όχημα για μια (μετα)μοντερνιστική απομάκρυνση από τις δεσμεύσεις του ρεαλισμού, χωρίς όμως να ξεχνά τη (μετα)μοντερνιστική επιταγή για αναγνώριση της κυνικής πραγματικότητας στην οποία ζει το βιβλίο και ο συγγραφέας του. Οι μυθικοί ήρωες του Μπαρθ, η Ντουνυαζάντ, η αδελφή της Σεχραζάντ από τις "Χίλιες και μία νύχτες", ο Περσέας και ο Βελλερεφόντης από την αρχαία ελληνική μυθολογία, βιώνουν μέσα στο μύθο τους τη θνητή και περιορισμένη ύπαρξή τους, που αναιρεί ή διαστρέφει την πορεία ενός ηρωικού πεπρωμένου: όντας πραγματικά στα σκοτεινά, δεν προχωρούν, αλλά συχνότερα άγονται και φέρονται, οπισθοδρομούν, σκοντάφτουν και κάνουν κύκλους, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί από την ανθρώπινη αλήθεια τους και την αξιοπρέπεια της προσπάθειάς τους.