Ο Κλωντ Σιμόν -από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς του κόσμου, βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1985- προσκαλείται επισήμως το 1986 στη Σοβιετική Ένωση επί Γκορμπατσόφ· μαζί με 14 άλλες προσωπικότητες από τη Δύση (Άρθουρ Μίλερ, Τζέιμς Μπόλντουιν, Γιασάρ Κεμάλ, Πίτερ Ουστίνοφ...) να συμμετάσχει σε ένα διεθνές φόρουμ με ασαφείς στόχους. Ένα μείγμα από δημόσιες σχέσεις χωρίς ουσία και από διαλέξεις εκδήλωσης αγαθών προθέσεων συνιστά τη βιτρίνα αυτού του ταξιδιού. Οι 15 προσκεκλημένοι μεταφέρονται μέσα σε επίσημες μαύρες λιμουζίνες και περιφέρονται -με φόντο ανιαρά τραπεζώματα- σε ένα σύμπαν ατελείωτων λόγων υποδοχής, ευχαριστιών και ευχολογίων για την επικράτηση της ειρήνης στον κόσμο.
Ο Κλωντ Σιμόν ξεγλιστρά από την ανεκδοτολογική όψη αυτού του υλικού κατασκευάζοντας ένα αφήγημα-διαμάντι· από μικρά-μικρά γεγονότα μάς παραδίδει ένα μείζον λογοτεχνικό κείμενο, για να θυμόμαστε -σήμερα περισσότερο παρά ποτέ- πως η λογοτεχνία δεν είναι περιγραφή ιδεών ούτε ρεπορτάζ, κι ούτε έχει στόχους άλλους από τη μέγιστη απόλαυση της γλώσσας. «Αν κάποιος δεν διάβασε ποτέ του Κλωντ Σιμόν», γράφτηκε μεταξύ άλλων στον γαλλικό Τύπο (J.M. De Montremy, «Lα croix», 9.1.1988), «πρέπει να κάνει την αρχή με αυτές τις εξαίσιες 100 σελίδες, όπου ο νομπελίστας του 1985 ανταποδίδει στον απολυταρχισμό τον θαυμαστό μηχανισμό των επιθέτων που χρησιμοποιούν γενικώς οι τύραννοι και οι διαφημιστές για να ξεγελάσουν το προσωπικό τους κενό».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]