(. . .) Στην ακμή του τεχνολογικού πολιτισμού, ο άνθρωπος δεν ξέχασε ακόμη το επικίνδυνο παιχνίδι της πολεμικής μηχανής. Στο όνομα της ελευθερίας και άλλων διαχρονικών αξιών διαπράττονται, εν μέση ημέρα και εν καιρώ νυκτός, τα πιο στυγερά εγκλήματα. Και το τοπίο της ιστορίας, ενώ έτεινε να γεμίσει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με τ’ άνθη του επιστημονικού πολιτισμού, αίφνης έχει καλυφθεί από άρματα δρεπανηφόρα. Η αξία της ζωής έχει ανησυχητικά υποτιμηθεί, ενώ ο άνθρωπος έχει ακόμη την τάση να «τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων». (. . .) Σε μιαν κρίσιμη καμπή στην ιστορία του πολιτισμού, η στωική διανόηση, μ’ έλλογη την αυτοπεποίθηση, προβάλλει τα ιδεώδη της: να ζει κανείς σε ομολογία με την φύση, με τον λόγο, με τον θεό και με την αρετή, ώστε να καταστεί ευδαίμων. (. . .) Οι Στωικοί οραματίστηκαν την οικουμενική πόλη, όπου οι άνθρωποι είναι συμπολίτες και ισότιμοι μεταξύ τους, κάτω από την εποπτεία ενός λόγου κι ενός νόμου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]