Στα περισσότερα διηγήματα της συλλογής οι πρωταγωνιστές είναι νέοι. Οι ήρωες στο σύνολό τους κινούνται στον άξονα της αξιοπρέπειας και του ασυμβίβαστου. Ένας ναυτικός μεσόκοπος και με εντελώς αλλαγμένα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, επιστρέφοντας -επισκέπτης πια- στο νησί του `κρατάει την ανωνυμία του, την ταυτότητα του πεθαμένου. . .`. Η Μάρθα βίωνε για μια δωδεκαετία τη στέρηση της μητρικής στοργής. Τώρα για πρώτη φορά αισθανόταν κάτι ν` αλλάζει μέσα της. Μια δύναμη και μια θέληση γεννιούνταν. . . Στην . . . τόσο καθυστερημένη συνάντηση με τη μάνα: `Άργησες πολύ. Να μην ξανάρθεις!`. Τα παιδικά χρόνια του Μενέλαου κύλησαν μέσα σ` ένα κλίμα φόβου. Έφηβος και νέος, στην καινούρια οικογένεια, έζησε τη δυσαρμονία και την γκρίνια. Εικοσιτετράχρονος : `Με διώχνει αυτό το σπίτι. . . Ευχαριστώ, έκανες πολλά για μένα, αλλά να μην περιμένεις. . . Το αποφάσισα: είναι μονόδρομος`. Ένας γενναίος ιταλομάχος παίρνει ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση. Αργότερα στη διάρκεια του Εμφυλίου αντιμετωπίζει περήφανα το στρατοδικείο και οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. `Η δικαιοσύνη βάδισε το δρόμο της σκοπιμότητας . . .`. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνδέθηκε στενά η Ρένα της στέρησαν τη χαρά να μοιραστεί μαζί τους το φαγητό και την αγάπη. `Η ζωή της περνούσε, όπως την ήθελε ο θολωμένος νους και η ασυμβίβαστη αξιοπρέπεια`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]