Έρωτες μυστικοί κι ανομολόγητοι, όπως στο φράχτη το αγιόκλημα κι όπως στην κληματαριά το ροζακί σταφύλι. Στα καφενεία η πολιτική έχει τον πρώτο λόγο. Έκρυθμος η κατάστασις, γράφουν οι εφημερίδες, κι οι τοπικοί βουλευτές άφαντοι. Τι να σου κάμει ο βασιλιάς, παιδάριο! Στον κινηματογράφο « Όασις» πατείς-με-πατώ σε για την «Αλίκη στο Ναυτικό». Οι καυγάδες περισσεύουν, όμως το βράδυ γαργαλιστικές ιστορίες της Κατοχής έρχονται να σπάσουν την πικρίλα. Στο μισοσπασμένο λαϊνι ανθίζουν τα μυριστικά, το καρπούζι κρυώνει στο ψυγείο του πάγου... Φιγούρες αναγνωρίσιμες, αδύναμες, πανούργες, ερωτεύσιμες, έρμαια της μοίρας. Το τραίνο περνά σφυρίζοντας, σηματοδοτεί το χρόνο, μετρά τη ζωή που κυλά και χάνεται... Μέσα της δεκαετίας του `60. Το «Με το σφύριγμα του τραίνου» επιχειρεί να απαθανατίσει την ελληνική επαρχία σε μια κρίσιμη στιγμή, γεμάτη πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Όλα δείχνουν ν` αλλάζουν. Η Ελλάδα αλλάζει βήμα βήμα, η εξέλιξη έρχεται μέχρι τις εσχατιές της αγνής... ελληνικής υπαίθρου. Η τεχνολογία δίνει τη χαριστική βολή στη μετακατοχική εποχή, μα οι κοινωνικές προκαταλήψεις αντιστέκονται. Δυο γυναίκες, αδικημένες από τη μοίρα μα δυνατές, παλεύουν με νύχια και με δόντια. Την ανέχεια, την εκμετάλλευση, τη μοναξιά, την κοινωνική κατακραυγή. Παλεύουν και με τους ίμερους του κορμιού. Θα νικήσουν; Παράλληλα εξελίσσονται και άλλες ιστορίες. Έρωτες, αδυναμίες, όνειρα και φοβίες, πόθοι κρυφοί. Κι ο χρόνος. Συχνά καταστρεπτικός, αναπόδραστος. Κι όλα «Με το σφύριγμα του τραίνου». Απ` τις μεγάλες αποφάσεις μέχρι την καθημερινότητα. Αγκομαχά η παλιά μηχανή, τα σκονισμένα βαγόνια χάνονται πέρα στο βάθος του ορίζοντα, πάντα σφυρίζοντας. Η επικοινωνία με τον κόσμο. Το ταξίδι, η φυγή, το όνειρο. (...)
 

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]