«Όλα οδηγούσαν στην υπόθεση πως βρισκόμουν σε μια αίθουσα συμποσίων, όπου, σύμφωνα με την παγανιστική παράδοση, γίνονται τα επιμνημόσυνα γεύματα στη μνήμη των νεκρών. Όλα όμως ήταν άνω κάτω, σαν να είχε διακοπεί ξαφνικά το φαγοπότι από την απότομη εισβολή οπλισμένων συμμοριών ή από τυμβωρύχους που είχαν έρθει με σκοπό να λεηλατήσουν μια και καλή αυτά τα μέρη...»

Η απροσδόκητη ανακάλυψη μιας μεγάλης νεκρόπολης στα δυτικά της Αλεξάνδρειας φέρνει στην επιφάνεια υλικά που μαρτυρούν την ύπαρξη μιας αρχαίας σέκτας με την επονομασία Λάτρεις του Μηδενός. Αποδίδοντας μια λατρεία χωρίς αντικείμενο σ` αυτό τον αριθμό -που δεν είναι παρά η καθαρή μορφή του τίποτα-, η σέκτα φαίνεται να οδηγήθηκε σιγά-σιγά, μέσα από τις ακραίες πρακτικές της, στην παρανομία και εντέλει στην εξόντωση από τις χριστιανικές φρουρές, το 645 μ.Χ. Τα τεκμήρια που άφησε πίσω της (πραγματικά ή φανταστικά;), όπως παρουσιάζονται και σχολιάζονται από τον ερευνητή-αφηγητή της ιστορίας, γίνονται πηγή μιας ιλιγγιώδους μεταφυσικής περιπέτειας. Στο πρώτο του αυτό μυθιστόρημα, ο Αλαίν Ναντώ, φανερώνει τις ιδιαίτερες αρετές που θα τον καθιερώσουν ως έναν πρωτότυπο συναρπαστικό συγγραφέα: την τέχνη να διασταυρώνει τη μυθοπλασία με την αρχαιογνωσία και να μπολιάζει την πολυμάθεια με τη λεπτή ειρωνεία, την ικανότητα να συνυφαίνει τα νήματα του αρχαίου θρύλου και της αστυνομικής ιστορίας και να ανασύρει τις πιο απίστευτες αλήθειες μέσα από τα ερείπια του παρελθόντος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]