Δεν υπάρχει δυνατότητα παραγγελίας
Κατηγορίες:
Εκδότης
Ο Ευάγγελος Παπανούτσος γεννήθηκε το 1900 στον Πειραιά. Σπούδασε στα πανεπιστήμια Αθηνών, Βερολίνου, Τυβίγγης και Παρισίων. Διετέλεσε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας, του γερμανικού Πανεπιστημίου της Τυβίγγης. Και "τιμής ένεκεν" διδάκτωρ του Δικαίου, του σκωτικού Πανεπιστημίου του Αγίου Ανδρέου.
Η συμβολή του στη λειτουργία και στην ανακαίνιση της Ελληνικής Παιδείας είναι πασίγνωστη. Υπηρέτησε την εκπαίδευση από το 1920, και ως εκπαιδευτικός πέρασε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας, έως ότου (μετά την απελευθέρωση της χώρας) διορίστηκε γενικός διευθυντής και αργότερα (1950 και 1963) γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Παιδείας.
Δίδαξε επί 20 χρόνια φιλοσοφία, ψυχολογία και παιδαγωγικά στον μορφωτικό σύλλογο "Αθήναιον". Διετέλεσε αντιπρόεδρος του "Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου" και βουλευτής επικρατείας στην πρώτη Δημοκρατική Βουλή.
Με τη διεύθυνσή του δημοσιεύτηκαν 15 τόμοι του Περιοδικού "Παιδεία" (1946-1961) και 100 τόμοι Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, έκδοση Ι. Ζαχαρόπουλου (1954-1958).
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει δεκάδες βιβλία, όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στη γερμανική, την αγγλική και τη γαλλική. Πέθανε το 1982.
Παναγής Λεκατσάς (1911-1970). Ο Παναγής Λεκατσάς γεννήθηκε στην Ιθάκη, στο χωριό Καλύβια της επαρχίας Σταυρού, γιος του Γεωργίου και της Μαριγώς. Προερχόταν από φτωχή και πολύτεκνη οικογένεια. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για τα γράμματα, ειδικότερα για την αρχαία ελληνική και τη ρωμαϊκή ιστορία, κλίση που ενθάρρυνε η μητέρα του και ο θείος του Γεράσιμος Λεκατσάς. Από το 1920 και για δύο χρόνια έζησε στην Αυστραλία, όπου είχε συγγενείς. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα γράφτηκε στο Γυμνάσιο της Λευκάδας. Ολοκλήρωσε τα γυμνασιακά μαθήματα στην Κέρκυρα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου δεν αποφοίτησε αν και έφτασε ως τις πτυχιακές εξετάσεις. Το 1933 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Συμβολή στη διαλεκτική ιστορία της φιλοσοφίας και δύο χρόνια μετά η πρώτη και μοναδική ποιητική συλλογή του Απολλώνια. Πραγματοποίησε εθνολογικές, κοινωνιολογικές, λαογραφικές, θεατρολογικές, φιλοσοφικές και θρησκειολογικές μελέτες, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση, κυρίως από έργα αρχαίων ελλήνων συγγραφέων. Από το 1936 ως το 1943 συνεργάστηκε με το περιοδικό Νέα Εστία. Συνεργάστηκε επίσης με τα Νεοελληνικά Γράμματα (1938-1940), τον Ανταίο (1949-1950), την Καινούργια Εποχή του Γιάννη Γουδέλη, Επιθεώρηση Τέχνης, το Θέατρο (1961-1966) και τις εφημερίδες Ελεύθερη Ελλάδα (όργανο του Ε.Α.Μ.), Ο Ρίζος της Δευτέρας (1946-1947) και Μάχη, ενώ συνεργάστηκε επίσης στις συλλογικές εκδόσεις Λεξικόν Κοινωνικών Επιστημών (1958), Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς (1963) και Νεοελληνική Εγκυκλοπαίδεια Χάρη-Πάτση (1964). Το 1939 παντρεύτηκε την πιανίστα Δήμητρα Δημητριάδη, από την οποία πήρε διαζύγιο το 1947 και το 1961 παντρεύτηκε τη συγγραφέα Εύα Βλάμη. Ο ιδεολογικός προσανατολισμός του στο χώρο της Αριστεράς διαμορφώθηκε κυρίως κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου, οπότε διώχτηκε και φυλακίστηκε. Πέθανε στην Αθήνα από εγκεφαλική θρόμβωση. Μετά το θάνατό του η Εύα Βλάμη επιμελήθηκε της έκδοσης του έργου του Διόνυσος. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Παναγή Λεκατσά βλ. χ.σ., «Λεκατσάς Παναγής», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986, Χωρεάνθης Κώστας, «Χρονολόγιο Παναγή Λεκατσά (1911-1970)», Διαβάζω 166, 22/4/1987, σ.8-13 και «Παναγής Λεκατσάς
(Στοιχεία βιογραφίας)», Χρονικό ΄71, σ.30-31. Αθήνα, έκδοση του Καλλιτεχνικού Πνευματικού Κέντρου Ώρα, 1971.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Θρασύβουλος Σταύρου (1886-1979). Ο Θρασύβουλος Σταύρου γεννήθηκε στην Πέτρα της Λέσβου. Τέλειωσε την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1905-1911) και του Μονάχου (1911-1913), όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Εργάστηκε ως καθηγητής σε σχολεία διαφόρων πόλεων του κυρίως ελλαδικού χώρου και της Σμύρνης (1913-1922). Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διετέλεσε γυμνασιάρχης, αιρετός εκπαιδευτικός σύμβουλος και διευθυντής του τμήματος Μέσης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας, θέση από την οποία διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στην υπόθεση του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Το 1931 εξελέγη εκπαιδευτικός σύμβουλος. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις στίχων σε περιοδικά και εφημερίδες της Μυτιλήνης και της Αθήνας, κυρίως με το ψευδώνυμο Μελικέρτης, και το 1921 με την πρώτη και μοναδική ποιητική συλλογή του Δρόμοι και μονοπάτια, η οποία κινείται στο χώρο του συμβολισμού και έγινε ευνοϊκά δεκτή από τον Παλαμά. Στη συνέχεια ο Σταύρου αφοσιώθηκε στη φιλολογία και τη λογοτεχνική μετάφραση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη μελέτη του Νεοελληνική μετρική (1930), τη συμμετοχή του στη συντακτική ομάδα της Νεοελληνικής γραμματικής του Μανώλη Τριανταφυλλίδη και τις μεταφράσεις του από το χώρο του ευρωπαϊκού και του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Βασικά χαρακτηριστικά του μεταφραστικού έργου του Θρασύβουλου Σταύρου είναι η μεθοδικότητα και η αίσθηση του μέτρου και του ρυθμού του πρωτοτύπου. Ειδικότερα στην περίπτωση των αρχαίων ελληνικών κειμένων πρέπει να επισημανθεί επίσης η βαθιά γνώση της γλώσσας που φτάνει ως τα ιδιώματα και τα λογοπαίγνια. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Θρασύβουλου Σταύρου βλ. Άγρας Τέλλος, «Σταύρου Θρασύβουλος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 22. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Ξύδης Θεόδωρος, «Θρασύβουλος Σταύρου», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Σηφάκης Γ.Μ., «Σταύρου Θρασύβουλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9α. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Ο Ευρυπίδης (480-406 π.Χ.) καταγόταν από τον Αθηναϊκό δήμο της Φλύας. Παρακολούθησε τις διδασκαλίες του Αναξαγόρα, του Πρόδικου και του Πρωταγόρα, και συνδέθηκε φιλικά με τον Σωκράτη. Για πρώτη φορά πήρε μέρος σε δραματικό αγώνα το 455 π.Χ., και από τότε δίδασκε τακτικά μέχρι τον θάνατό του.
Άνθρωπος μάλλον εσωστρεφής και αυστηρός, δεν ευτύχησε στην προσωπική ζωή του. Κατά τα τελευταία χρόνια του εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία, προσκαλεσμένος από τον βασιλιά Αρχέλαο, και εκεί πέθανε.
Στο έργο του αντικατοπτρίζεται το κλίμα της εποχής, με την έντονη επίδραση της σοφιστικής, την αμφισβήτηση και την αναζήτηση των θείων και των ανθρώπινων. Ο Ευριπίδης, ο από σκηνής φιλόσοφος, απεικόνισε την τραγικότητα των εσωτερικών συγκρούσεων και απέδωσε μοναδικά την ποικιλία των ψυχικών παθών και τις διακυμάνσεις της συνείδησης. Οι νεωτερισμοί του, στη μορφή των έργων του και στις ιδέες που εξέφρασε, τον έκαναν συχνά στόχο επιθέσεων. Σώζονται δεκαεννέα δράματά του πλήρη και πολλά άλλα αποσπασματικά.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
