Αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε από έναν επαγγελματία συγγραφέα, ούτε από, κάποιων προθέσεων, λογοτέχνη. Είναι το προϊόν της αμείλικτης ειλικρίνειας και τον βαθύτατου πόνου ενός ανθρώπου την στιγμή που βρέθηκε σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής και της δημιουργικής του πορείας.
Είναι το κείμενο ενός σκηνοθέτη κινηματογράφου αηδιασμένου κι απογοητευμένου από την πνευματική δίωξη που υπέστη το πρόσωπό του και το έργο του απ` το κινηματογραφικό ιερατείο και τα παρατρεχάμενα φερέφωνά του.
Αυτό το βιβλίο ξεκίνησε σαν ένα μικρό κείμενο για το φιλικό προς τον σκηνοθέτη περιοδικό `Οδός Πανός` και τελείως απρόσμενα κι ασχεδίαστα κατέληξε σ` έναν μικρό τόμο. Αν και αποτελεί, κατά βάσιν, ένα δοκίμιο για το έργο και την προσωπικότητα του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, αυτό το βιβλίο δεν ανήκει σε κανένα είδος λογοτεχνικής γραφής. Το μόνο πού φιλοδοξεί είναι ν` αποκαλύψει την αλήθεια του συγγραφέα του. Γυμνή και χωρίς καθόλου ωραιοποιήσεις, όπως εύκολα πια δεν ακούγεται.
Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται αν και ποιους θα θίξει, αφού τον πρώτο που εκθέτει είναι κυρίως ο εαυτός του. Αφού δεν προτίθεται να κολακέψει τίποτα και κανέναν: εκδοτικούς οργανισμούς, δημοσιογραφικά συγκροτήματα, κριτικούς, συναδέλφους...
Από κει και πέρα, το μέλλον άδηλον.
Αυτό το βιβλίο απευθύνεται στον οξυδερκή αναγνώστη που διαβάζει πέρα από τα πλασαρισμένα, συμβατικά πρότυπα. Δεν έχει κανένα λογοτεχνικό παρελθόν πέραν του φόρου τιμής που θέλει ν` αποτίσει σε τρία λαμπρά πνεύματα του ελληνικού λόγου: Τον Ροΐδη, τον Λαπαθιώτη και τον Ταχτσή - τρεις αμφισβητίες, `αιρετικούς`, που σημάδεψαν το πνευματικό παρελθόν του συγγραφέα του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]