Μύριες είναι οι διηγήσεις, από τα παιδικά μου κείνα χρόνια, που άκουγα από χείλια διωγμένων απ` τις πατρίδες τους, τα σπιτικά τους. Ιστορίες που φαρμάκωσαν τις ψυχές τους και τις καρδιές μολέψαν. Μανάδες χάσαν τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες, στα χρόνια κείνα της μαύρης προσφυγιάς, που μέστωσαν την περιέργειά μου και την κρατήσανε βαθιά μεσ` στην ψυχή μου ριζωμένη και να με ξεσηκώσει πολύ πιο έπειτα, να περπατήσω τα μέρη εκείνα, να δω με τα ίδια μου τα μάτια και ν` αφουγκραστώ κι άλλες περίσσιες, από απλούς ανθρώπους ιστορίες, που πολύ ταιριάζαν σα με μυθιστορίες...
... Στην οδοιπορία μου εκείνη θεωρούσα πόλεις και χωριά με χρώμα ελληνικό, που το ψάξιμό τους φανταγμό με γέμιζε και φανέρωνε μπροστά μου όλη τη λαμπρότητά τους κι έσφιγγε μέσα μου με παράπονο η εθνική μου περηφάνεια. Μεγάλη η φόρτιση συγκίνησης, όταν αντίκριζα σπίτια γραίκικα που μέσα τους οι κοπελιές κεντούσαν τα όνειρά τους. Εκκλησιές ρημαγμένες κι άλλες πάλι σε τζαμιά αλλαγμένες. Βίους ελληνικούς κι ότι το Γραίκικο βουβό και άλαλο, μόνο κι έρημο, με συντροφιά τη μοναξιά του χρόνου. Και πώς να κρατήσω δάκρυα πόνου, μπρος στις άφωτες και άφωνες στιγμές εκείνες...
... Πολλές γραφτήκαν ιστορίες, πονήματα και ποιήματα κι ακόμη γράφονται και γίναν και γίνονται τραγούδια και ωδές κι ακόμα μοιρολόγια. Κι έρχουμε και `γω σα μυριοστός, ταπεινά να εκφραστώ, για τον πόνο και τη θλίψη εκατομμυρίων ξεριζωμένων, π` άφησαν τις όμορφες πατρίδες τους, που ο χρόνος ποτέ δε σβήνει και τα κληρονομούν στις νιώτερες γεννιές...