. . . Τούτος ο δρόμος που τώρα τον ανηφόριζε ήταν ιδιαίτερα φροντισμένος στην αρχαιότητα, αλλά και στολισμένος με τα χορηγικά μνημεία. Θαύμασε τον Ιερό Βράχο. Τα δέντρα ήταν καταπράσινα και τα λουλούδια ολάνθιστα, χορταίνοντας με χρώματα το πρωινό. Η γη μοσχοβολούσε από το άγγιγμα της άνοιξης. Έφτασε στο πρόπυλο. Είχε φανταστεί πως η πόρτα θα ήταν κλειστή. Παράξενο όμως, ήταν ανοιχτή. Ούτε φύλακας ούτε άνθρωπος κανένας. Μπήκε στον περίβολο του ιερού, έψαξε, αλλά ο θεός δεν ήταν πουθενά. Μετά διέσχισε τη δωρική στοά και έφτασε στη δεξιά πάροδο, σταμάτησε μαγεμένος και κοίταξε γύρω του. «Αυτό λοιπόν είναι το θέατρο του Διονύσου;» (. . .) Πόσο θα `θελε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να δει το θέατρο γεμάτο με τους θεατές, τους ποιητές και τους υποκριτές του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]