- Θυμούμαι, μωρέ παιδιά, με πόση χαρά σηκώνουμουν τις θεοσκότεινες βροχερές νύχτες του χειμώνα, με τους αγέρηδες, τις μπόρες και τ’ αστραπόβροντα, για να πάω στον αχεριώνα μου, να γεμίσω το σακί άχερα και ν’ αχεροταΐσω τα βούγια και το μουλάρι στο στάβλο! Να τους βάλω και με το λεκανίδι το κρασομουσκεμένο ρόβι, τους βίκους, και τις ταγές, για να δυναμώνουν και να σέρνουν αεράτα τ’ αλέτρι στο χωράφι την άλλη μέρα. Γύριζα μετά κι έθετα στη ζέστα του κρεβατιού μου με χίλια όνειρα και με την ευκή και την ’πεθυμιά να ξημέρωνε η άλλη μέρα, χωρίς βροχή. Να σηκωθούμε με το φαμέγιο μου, το Φραγκιό, να καβαλτίσομε με το χοντροζούμι και τα τηγανητά αυγά με τα σύγλινα, να ντουρντίσομε τα σύνεργα της γεωργικής και τα ζωντόβολα, και να χυθούμε στις εξοχές! Να φτάσομε στο χωράφι, να ζέψομε τα ζωντόβολα στο ζυγό και στ’ αλέτρι, να ζευγολατούμε, να σκάβομε τις αγγουράδες, και, όσες στιγμές ένιωθα κουρασμένος, να πιάνω από το καλλουργημένο χωράφι ένα βωλαράκι χώμα, να το μυρίζομαι, κι ύστερα να το πετώ ψηλά στον αγέρα τραγουδώντας την κούραση και τη λαχτάρα μου: "Θέ’ μου..." έλεγα, "... και νά ’χα τη ζωή και τη δύναμη τούτης της γης! Και τη μοσκοβολιά, και την καλοσυνάδα της, τη χουβαρντοσύνη της, την αγάπη, το Πνέμα, και το Μεγάλο της Μυστήριο! Να μπόρουν κι εγώ να θρέφω με την αγάπη μου μύριες ζωές, ανθρώπους και ζωντόβολα, ελιές, δρυγιάδες, πρίνους και θεριά! Ήθελα, Θέ’ μου, νά ’μουνα γής!"
Τα έργα της τέχνης του λόγου, όπως και της κάθε τέχνης, δεν είναι δηµιουργήµατα ήρεµων εγκεφαλικών λειτουργιών Γραφείου. Είναι γεννήµατα και στοχασµοί επώδυνου ψυχικού και διανοητικού τοκετού. Σαν τέτοια, λοιπόν, µπορεί νά ’χουν -και έχουν- και κάποια ψεγάδια. Όµως έχουν µέσα τους και πολύ λυρισµό και πολλή αλήθεια! [...]
Αλάνθαστοι είναι µόνο οι άπραγοι. Οι αδρανείς. Γι’ αυτό και τα λάθη των δηµιουργών, των όποιων δηµιουργών -επαναλαµβάνω-, θαρρώ πως µπορούν να χαραχτηρίζονται πολύ µικρά κι ασήµαντα, ή κι ούτε καν λάθη, µε την ουσιαστική τους έννοια! Το µεγάλο λάθος είναι η απραξία. [...]
Με τούτα τα δεδοµένα κυρίαρχα στη σκέψη µου, παραδίδω στους αναγνώστες τις Φωνές από τα µνήµατα τ’ Άι Νούφρη και σ’ αυτή τους την Β’ έκδοση. [...]
(Μελέτης Δρετουλάκης, Ρέθυµνο, 2016, απόσπασμα από τον Πρόλογο της 2ης έκδοσης)
Μελέτης Δρετουλάκης (Συγγραφέας)
Ο Μελέτης Δρετουλάκης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1931 και σπούδασε κλασσική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Διορίσθηκε στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση και δίδαξε σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας ως καθηγητής, ως Γυμνασιάρχης και ως Λυκειάρχης (1958-1988). Έχει δημοσιεύσει σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και εγκυκλοπαίδειες πολλά άρθρα και μελέτες επιστημονικού, κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου. Για την εκπαιδευτική και κοινωνική του δράση έχει βραβευθεί από διάφορους εκπαιδευτικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς, από δε την Αρχιεπισκοπή Κρήτης έχει τιμηθεί με το Σταυρό των Αποστόλων Παύλου και Τίτου.
Στο χώρο της λογοτεχνίας παρουσιάστηκε με το μυθιστόρημα "Φωνές από τα μνήματα τ΄ Αη Νούφρη" 1973). Άλλα έργα του: "Αναπνοές του Ψηλορείτη" (διηγήματα-ποίηση, α΄ έκδ. Αθήνα 1977, β΄έκδ. Λευκή Σελίδα, Αθήνα 2013), "Ο Σταυρούλης" (μυθιστόρημα, Βιβλιοεκδοτική, Αθήνα 2003), "Οι Φευγάτοι" (μυθιστόρημα, Publibook, Aθήνα 2010), "Το ηρωικό στοιχείο στο έργο του Καζαντζάκη, ως δύναμη θέωσης του ανθρώπου" (μελέτη, εφημ. Ρεθεμνιώτικα Νέα, 2007).
Είναι παντρεμένος με σύζυγο εκπαιδευτικό της Μ. Ε. επίσης, και διαμένει μόνιμα στο Ρέθυμνο και κατά σύντομες περιόδους και στην Αθήνα, ασχολούμενος με το επιστημονικό και λογοτεχνικό έργο του.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
