"Τα χρόνια της αθωότητας" είναι το δωδέκατο βιβλίο της αμερικανίδας Ίντιθ Γούορτον και θεωρείται το σημαντικότερο μυθιστόρημά της καθώς και ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Το βιβλίο πρωτοδημοσιεύτηκε σε τέσσερις συνέχειες στο περιοδικό Pictorial Review, ενώ όταν πλέον εκδόθηκε κανονικά χάρισε στη συγγραφέα του το βραβείο Πούλιτζερ το 1921 - αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη φορά που το βραβείο απονεμήθηκε σε γυναίκα. Ως μέλος της υψηλής αμερικάνικης κοινωνίας η ίδια, η Ίντιθ Γουόρτον άσκησε μέσω του έργου της αυστηρότατη κριτική στα υποκριτικά της ήθη. Στα Χρόνια της αθωότητας, η Γουόρτον στήνει μια συγκινητική ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν νεαρό φέρελπι δικηγόρο, τον Νιούλαντ Άρτσερ, και μια γυναίκα με καλλιέργεια και ευαισθησία που επιστρέφει από την Ευρώπη στην Αμερική δραπετεύοντας από έναν δύσκολο γάμο, την κόμησσα Ολένσκα. Η ηρωίδα της Γουόρτον είναι αυθεντική και αντισυμβατική και διεκδικεί το δικαίωμά της να λέει ελεύθερα τη γνώμη της και να επιδιώκει την ευτυχία της. Όμως μια γυναίκα ανεξάρτητη, εκτός γάμου, δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτή καθώς παρεκκλίνει από το σύνηθες πρότυπο. Ο έρωτας που θα γεννηθεί δεν θα ευοδωθεί λόγω των ασφυκτικών κοινωνικών συμβάσεων στη Νέα Υόρκη του 1870. Το βιβλίο αγαπήθηκε από εκατομμύρια αναγνώστες, ενώ το 1993 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μάρτιν Σκορσέζε, στην ομότιτλη ταινία με πρωταγωνιστές τους Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, Μισέλ Πφάιφερ και Γουινόνα Ράιντερ.