Στις 15 Αυγούστου του 2014 ξεκινήσαμε να γράφουμε δύο σκέψεις, δυο τρία γεγονότα από τη σύντομη ζωή του Πάνου…, η προσπάθεια έμεινε στην αρχή, ούτε καν έφτασε στη μέση καθώς τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις δεν μας άφηναν να προχωρήσουμε.

Λίγο καιρό αργότερα, εντελώς τυχαία, αλλά λες και είχε μπει κρυφά σε κάποια συνομιλία με τον ψυχολόγο μου, με πήρε τηλέφωνο ο Νίκος. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το βιβλίο που αφηγείται τους 27 μήνες που έζησε το αστέρι μας την άσχημη αυτή περιπέτεια. Γιατί; θα μας ρωτήσετε!

Τι ιδιαίτερο έχει ο Πάνος και γράφετε για τη ζωή του; Για την περιπέτειά του; Για το θάνατό του;

Σκεφτείτε λοιπόν στο πρόσωπο του γιου μας,  τόσα παιδιά που καθημερινά δίνουν τη δική τους μάχη, με μικρές παραλλαγές, στο πρόσωπο το δικό μου και του Κώστα τόσους και τόσους γονείς, στο πρόσωπο των παιδιών και παππούδων, τα πρόσωπα συγγενών. Έτυχε και βρήκαμε έναν άνθρωπο που άκουσε την ιστορία μας, μας ρώτησε, μας ένοιωσε και τώρα παρουσιάζεται μπροστά σας.