Κριτική προσέγγιση Στην ποιητική συλλογή…

Κριτική προσέγγιση Στην ποιητική συλλογή «ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΦΩΤΟΠΕΤΑΛΑ» Της Πόπη Γκερούση εκδόσεις ΕΚΑΤΗ Γράφει η Βάλη Τσιρώνη Συνεργάτης λογοτεχνικού περιοδικού ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Ιατρός-Νομικός-Λογοτέχνης Μέλος της Διεθνούς Ενώσεων Κριτικών Λογοτεχνίας (υπό την αιγίδα της ΟΥΝΕΣΚΟ) Η ποιητική συλλογή «ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΦΩΤΟΠΕΤΑΛΑ» της Πόπη Γκερούση, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΚΑΤΗ ΤΟ 2016, είναι ένα πραγματικά σπάνιο ποιητικό βιβλίο, από εκείνα που χαίρεσαι να τα διαβάζεις και να τα κρατάς μαζί. Εκδοτικά απλά, μα προσεγμένη επιμελώς, όπως της πρέπει, σε τραβάει από την πρώτη στιγμή να καταδυθείς αναγνωστικά μέσα της. Μια πολύ καλή έκδοση, με αυτιά,, δίχως το γνωστό στο τέλος κολοφώνα, αυτό το βιβλίο των περίπου 95 σελίδων, που αγκαλιάζει τους στίχους της Πόπη Ρεγκούση, μοιάζει με μια ανεμόσκαλα αιωρούμενη στην πασιέντζα του συνειδητού. «Κι εμείς ανοιχτοί σαν όστρακα διώχναμε το φόβο στο πιο απάτητο έγκοιλο με την ελπίδα πως η γη δε θα εξερευνηθεί ποτέ ολόκληρη» (σελ.9, από την πρώτη ενότητα με το γενικό τίτλο «μετά τον ήλιο το φως των λύκων στα σκοτεινά») όπως χαρακτηριστικά γράφει και η ίδια στα θυμιασμένα καλειδοσκόπια των στίχων της πρώτης ενότητας. Γιατί το βιβλίο αυτό αποτελείται από 5 ενότητες, όχι από μεμονωμένα ποιήματα. Από 5 ενότητες που περιέχουν αυτές, ολόκληρα 5 ποιήματα η καθεμιά τους, σε εκτάσεις. «Κι εμείς δεν ξέρουμε να κοκκινίζουμε είμαστε αυτοί που αναστενάζουν στον ύπνο τους μασώντας ακόμη φύλλα από υακίνθους» (σελ.10, από την πρώτη ενότητα με το γενικό τίτλο «μετά τον ήλιο το φως των λύκων στα σκοτεινά») Γιατί η ποιήτρια Πόπη Ρεγκούση έχει συνείδηση της αρχικής απορίας της ύπαρξης, εκείνης της απορίας που μας δίνει η ίδια σε ετούτο το βιβλίο με τα ασάλευτα δόκανα στοχασμών πρηνισμένων όχι επάνω σε λακούβες επιφάσεων και βεβαιοτήτων, αλλά σε στίχους ωριμασμένα λιτούς, που όμως κατορθώνουν και γδέρνουν καθετί μη ειλικρινές αφήνοντας το όχι σε κάποια σακουλιασμένη εντέλεια, αλλά γεμίζοντας εκείνα τα μηριαία του που χάσκουν με τον πειθαρχημένο θερμοστάτη της έμπνευσής της που γνωρίζει να τιθασεύει με το αυστηρό μετόχι της πένας της «μα γι΄ αυτό επειδή έλπιζες είχα αφήσει στην πόρτα σου το κουτί με τις σοκολατένιες καρδιές μας ξεριζωμένες» (σελ.10, από την πρώτη ενότητα με το γενικό τίτλο «μετά τον ήλιο το φως των λύκων στα σκοτεινά») Στίχοι που στραγγαλίζουν κάθε παλινδρόμηση ασάφειας, στίχοι στέρεοι και δομημένοι, με σώμα που στηλώνει συνειρμούς οχυρωμένους ψυχής και ταυτόχρονα παρασύρει στην κουβέρτα μια ματιάς διαφορετικής των όσων έχει ζήσει ο καθένας, των όσων έχει αισθανθεί και καταγράψει στο καντάρι των αναμονών του επάνω στην ύπαρξη. Με στερεωμένες γόβες μυαλού συναρμολογεί η ποιήτρια επιφάνεια σε αυτό το βιβλίο της γνωρίζοντας όλα τα μυστικά των αισθήσεων «ήξερα όλα τα μυστικά του ανέμου στα φυσούσα στο στόμα επειδή ήσουν αυτός που ανακάτευε την άμμο για να γίνει άλλη και διαχώριζε τα βότσαλα ανά μεγέθη για να μη λείψουν» (σελ.12, από την πρώτη ενότητα με το γενικό τίτλο «μετά τον ήλιο το φως των λύκων στα σκοτεινά») Έτσι, σε κάθε στρίφωμα των στίχων της, γραπώνεται μια τονικότητα στην πραγματεία της κάθε αίσθησης και μια ερμηνεία στην παγόδα του κάθε συμβάντος που συμβαίνει να είναι το δικό μας συμβάν, κάπου, κάποτε ίσως και τώρα, να είναι συμβάν μας! «Δίνεις παίρνεις κάνεις ό,τι θέλεις σε νομίζουν σκληρό ενώ εσύ έχεις μέσα σου τεντωμένο -να καλύπτει επιφάνεια- ένα ολόκληρο ιδανικό από μέσα προς τα έξω να φωτίζει πονώντας» (σελ.29, από τη δεύτερη ενότητα με το γενικό τίτλο «θα υπάρχουν κι άλλα φεγγάρια στα φωτεινά») Πρωτοτυπίες σκέψεων, στοιχισμένες στο μπουλόνι του ξαφνικού. Να τι είναι αυτά τα ποιήματα. Με το χέρι στην καρδιά, διάβασα απνευστί αυτό το βιβλίο, με συνεπήρε, μου κατάφερε την αίσθηση της συνομιλίας με κάποιον που γνώριζα χρόνια αλλά μόλις συναντηθήκαμε και είχαμε τόσα να πούμε! Μα τόσα! Είχα ειλικρινά, δίχως να υπερβάλλω, πολλά χρόνια να διαβάσω μια τόσο καλά αποδομένη ποιητική έμπνευση όπως είναι αυτή του βιβλίου «ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΦΩΤΟΠΕΤΑΛΑ» της Πόπη Ρεγκούση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΚΑΤΗ. Η Πόπη Ρεγκούση έχει αναμφίβολα μέλλον στην ποιητική φαρέτρα της! Ευχόμαστε να μην της στερέψει ποτέ και να παρίσταται πάντοτε, άφοβα, με την αυθεντικότητα της πένας της στην μπουκαπόρτα του απίθανου κάνοντας μας και εμάς κοινωνούς του θαύματος της γραφής της. Γιατί: «Αυτοί που φοβούνται είναι πάντα αυτοί που γρατζουνούν» (σελ.83, από τη τελευταία ενότητα με το γενικό τίτλο «των κραταιών θανάτων τ απέραντα στα αιώνια»)