Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789609484732
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ο Θανάσης Β. Παραπονιάρης, καταγράφοντας τις αναμνήσεις από την πολυτάραχη ζωή μισού περίπου αιώνα, μας άφησε ένα πολύτιμο τεκμήριο μνήμης: τα παιδικά χρόνια, ο ανεμόμυλος του βασανισμένου πατέρα, η ηρωίδα μάνα με τα εννιά παιδιά, οι καλοί γείτονες, οι σύντροφοι στην καθημερινή βιοπάλη, η βασανιστική πείνα, ο τρόμος του πολέμου με τους ανελέητους βομβαρδισμούς, ο αγώνας για την επιβίωση, η φυγή στη Μέση Ανατολή, η επικίνδυνη ζωή του σφουγγαρά-δύτη, η σκληρή εμπειρία στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και τέλος η ζωή του ναυτικού σε ποντοπόρα πλοία.... "Οι σελίδες από "Τα τετράδια του Λαλή" είναι σελίδες από τη σύγχρονη ιστορία της Λέρου: Ιταλική Κατοχή, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, απελευθέρωση, φτώχεια, ξενιτιά. "Καταραμένε πόλεμε, πόσα καρδιοχτύπια, πόσες πίκρες μας πότισες! (...) Να είχα τες κλωτσιές, τα σκαμπίλια, τες βρισές λίρες, θα ήμουν τώρα πλούσιος! Πόσες φορές άκουσα "VIA, VIA!", σα να ήμουν χολεριασμένος!" "...Κολλήσαμε πάνω στα βράχια... Γούρλωσα τα μάτια μου, κοίταξα τον ουρανό! [Τ΄ αεροπλάνα] ήταν ήδη πάνω από την Πατέλλα, τα μέτρησα: ήταν 36! (...) Πρώτη φορά έβλεπα τόσα πολλά!... Το κανονίδι είχεν στρώσει. Ξεράθην ο λαιμός μου, το στόμα μου. Προσπαθούσα να βρέξω τα χείλη μου με την γλώσσα μου, αλλά δεν είχα σάλιο." "Το σύνθημα ήταν: "Ή σφουγγάρι ή τομάρι!" (...) Ο Χριστός σήκωσεν το σταυρό μια φορά και το έμαθεν όλος ο κόσμος, εμείς τον σηκώναμε μια ολάκερη ζωή! 10 χρόνια μέσα στα καΐκια, μέσα στα μονόξυλα, σαν τους αραπάδες βουτούσαμε για το έρημο το σφουγγάρι. Μετρούσες τα κοκαλάκια μας από την πείνα. Τα μάτια μας βουλιάζαν από την καλοπέραση! Όλοι πήγαμε κατά διαόλου! Και το λίγο αίμα, μας το παίρναν κοριοί και ψείρες, ψύλλοι, κατσαρίδες και ψωμούσες!" "Κρίμα να μη μάθω πολλά γράμματα! (...) Κακόμοιρε, Λαλή, 65 χρόνια περιμένεις να έρθουν οι καλές μέρες! Ούτε που φανήκαν! (...) Το μόνο που αγάπησα τη Λέρο! Αυτή η αγάπη με κράτησεν στα πόδια μου. Πιστεύω αυτά που έγραψα να μην πάνε χαμένα."
Ο γεννήθηκε στη Λέρο στις 18-1-1926. Υπήρξε ένα από τα εννέα παιδιά του μυλωνά Βασίλη Παραπονιάρη και της Μαρίας Σταματίου. Κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του, το νησί της Λέρου βρισκόταν υπό IταλικήKατοχή, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα. Την ίδια εποχή, τα πάντα στη Λέρο περιστρέφονταν γύρω από την τεράστια ναυτική βάση και τις ιταλικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ενώ η ανέχεια, η πείνα και οι κακουχίες ήταν μία καθημερινή, σκληρή πραγματικότητα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που κατάφερε να παρακολουθήσει μόνο τις πρώτες τάξεις του ιταλόφωνου δημοτικού σχολείου και αναγκάστηκε από τις περιστάσεις να αφήσει από πολύ νωρίς τα θρανία για να καταπιαστεί με διάφορες ευκαιριακές εργασίες ώστε να συνδράμει οικονομικά την οικογένειά του.
Βίωσε στο πετσί του μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, απερίγραπτη πείνα, όπως και την αβεβαιότητα, την αγωνία, την καταστροφή και τον τρόμο του πολέμου.
Τα γεγονότα της Μάχης της Λέρου (11-16/11/1943) τον σημάδεψαν ως προσωπικότητα, αφού μάλιστα το ίδιο το σπίτι και ο ανεμόμυλος του πατέρα του βρέθηκαν στο επίκεντρο των πολεμικών επιχειρήσεων. Στις αρχές του 1944 κατόρθωσε να φύγει λάθρα από το νησί και μέσω των μικρασιατικών παραλίων βρέθηκε να κατατάσσεται και να υπηρετεί στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, στη Μέση Ανατολή.
Η λήξη του πολέμου τον βρήκε να επιστρέφει στο νησί του, από όπου όμως αναγκάστηκε να ξαναφύγει εξαιτίας της απόλυτης μεταπολεμικής ένδειας, για να εργαστεί ως σφουγγαράς σε καλύμνικο σπογγαλιευτικό, για 11 συναπτά έτη, ώσπου φοβούμενος τη νόσο των δυτών, επέλεξε να μεταναστεύσει με την οικογένειά του στο Βέλγιο, όπως πολλοί άλλοι συμπατριώτες της εποχής του, προκειμένου να εργαστεί στα ανθρακωρυχεία του Σαρλερουά (και όπου κατά τραγική ειρωνεία οι συνθήκες εργασίας υπήρξαν εξίσου, αν όχι περισσότερο, απάνθρωπες).
Πέντε χρόνια εργάστηκε ως ανθρακωρύχος, όταν αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Λέρο εξαιτίας προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε η σύζυγός του. Εργάστηκε για δεκαεπτά χρόνια ως ναυτικός σε ποντοπόρα εμπορικά πλοία, μέχρι και τη συνταξιοδότησή του.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αποφάσισε να καταγράψει τις αναμνήσεις από την πολυτάραχη ζωή του, μια ασχολία που διήρκεσε κάποια χρόνια, έως ότου ολοκληρώσει την ιδιόχειρη συγγραφή εννέα πυκνογραμμένων τετραδίων.
Σύζυγός του υπήρξε η Ευτυχία Παραπονιάρη, το γένος Χονδρόγιαννου με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Βασίλη και τον Γιάννη.
Το 1991 χτυπημένος από την επάρατη νόσο, άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Λέρο, τον τόπο που τόσο λάτρεψε.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
