Το δημοτικό τραγούδι αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εκδήλωση των συναισθημάτων του λαού, την έκφραση των καημών και των πόθων του, καθώς και την εξιστόρηση συμβάντων σχετικών με την ιστορία ή την καθημερινότητά του. Επιπλέον λειτουργεί και ως πεδίο μεταφυσικού προβληματισμού για την ανθρώπινη μοίρα, τον θάνατο και τη «χώρα» των νεκρών: τον Κάτω Κόσμο. Η αγάπη και η νοσταλγία για τα πρόσωπα που έφυγαν για πάντα συχνά οδηγεί τη λαϊκή φαντασία στην κατάργηση των στεγανών μεταξύ Πάνω και Κάτω Κόσμου, με στόχο την πραγμάτωση της ποθητής και συνάμα παράδοξης επαφής μεταξύ αγαπημένων προσώπων, μεταξύ νεκρών και ζωντανών. Αυτή η μεταφυσική επικοινωνία «υλοποιείται» συνήθως στα μοιρολόγια αλλά και σε άλλα δημοτικά τραγούδια, όπως στις παραλογές. Οι παραλογές πλέκονται, με ιδιαίτερη ελευθερία, γύρω από ακραίους συνήθως μύθους συνδυάζοντας περίτεχνα το λογικό και πραγματικό με το φανταστικό, το αλλόκοτο ή το παράλογο. Επομένως, συχνά οι ιστορίες τους περνούν στον χώρο του μεταφυσικού, ανοίγοντας διαύλους επικοινωνίας με τον Κάτω Κόσμο, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί η προσέγγιση ζωντανών και νεκρών. Αυτή η μεταφυσική διάσταση -όπως εκδηλώνεται στον ιδιαίτερο χώρο της παραλογής- αποτελεί τον κεντρικό άξονα της παρούσας μελέτης.