Γύρισε και κοίταξε ξανά τους δυο γέρους, κι ύστερα πάλι το λατομείο, με το περίστροφο να κρέμεται βαρύ κι έτοιμο να πέσει απ’ το δεξί του χέρι και με το στόμα του μισάνοιχτο, σαν ν’ αντίκριζε τ’ απομεινάρια μιας εφιαλτικής μέρας. Μιας μέρας από εκείνες που χωρίζουν τη ζωή όσων επιζούνε στο πριν και στο μετά. 

«Εδώ έγινε πόλεμος κανονικός. Έχετε τρελαθεί;»

Ο Ιταλός φόρεσε το σακάκι του μ’ έναν μορφασμό δυσφορίας στο μικρό του μούτρο. Σήκωσε απ’ το χώμα το παλιό υποπολυβόλο και κοίταξε στραβά τον Άρη. 

«Μικρέ», είπε καθώς περνούσε το λουρί του λασπωμένου Τόμσον στον ώμο του. «Ήρθες εδώ και σκάλισες τις στάχτες. Και τώρα απορείς με τη φωτιά;»

Ένας πληρωμένος φονιάς κι ένας νεαρός χαρτοκλέφτης. Μια εξαφάνιση, ένας εκβιασμός και μια φωτογραφία που είναι πενήντα έξι χιλιάδες φορές η ίδια λέξη. Ένας νονός χωρίς οικογένεια, ένας επικούρειος τζογαδόρος κι ένας καπετάνιος δίχως τσούρμο, που, επιπλέον, σιχαίνεται το νερό. Η Κρίση κι ο Εμφύλιος. Ένα αδιάβροχο κίτρινο σαν το δέρμα του θανάτου κι ένας αόρατος μαέστρος με μπαγιάν, που περιφέρεται μέσα, έξω και πέρα απ’ όλα αυτά. Σχέδια που καταστρώνονται με σκοπό ν’ ανατραπούν και συμφωνίες που κλείνονται με στόχο ν’ αναιρεθούν, συμβόλαια ζωής και συμβόλαια θανάτου και πληγές νωπές, θαμμένες μες στη σκόνη. Και πάνω απ’ όλα, η αναπόφευκτη βία που κλιμακώνεται δίχως έλεος, καθώς, κατά Κλαούζεβιτς, καθένας από τους αντιπάλους ακολουθεί τον νόμο του άλλου, κι απ’ αυτό προκύπτει μια αλληλεπίδραση που, ως έννοια, οφείλει να φτάσει στα άκρα.