Έργο εμβληματικό της ρώσικης και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η Άννα Καρένινα αρθρώνεται με άξονα την αφήγηση παράλληλων ερωτικών ιστοριών. Το πάθος και η διαχείρισή του θέτουν το πλαίσιο και λειτουργούν ως το προνομιακό πεδίο για τη μυθιστορηματικώ τω τρόπω απεικόνιση της Ρωσίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Μια απεικόνιση που ενσωματώνει με εντελή ευθικρισία και ακρίβεια πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανακατατάξεις, τρόπους και σχέσεις κάθε είδους. Ανακατασκευάζοντας το μυθιστορηματικό υλικό, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης συνθέτουν την δική τους αναπαράσταση του μυθιστορήματος επιλέγοντας να παραμείνουν κατά το δυνατόν πιστοί στο γράμμα και στο πνεύμα του. Το θεατρικό έργο που μας παραδίδουν επικοινωνεί την ιστορία και τη δομή της πλοκής του αρχικού λογοτεχνικού έργου με τρόπο ώστε να αναδεικνύεται η ρητή σχέση τους και να διευκολύνεται η μεταξύ τους αναγνώριση. Στη λογική της διασκευής τους ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Ούτε και η δομή. Το έργο αρχιτεκτονείται με ασυνεχείς διαδρομές πάνω σε τεμνόμενες ευθείες που ορίζουν επίπεδα σκηνικής δράσης. Από τη μια σκηνή στην επόμενη, από τη μια δράση στην άλλη, από την ιστορία της Άννας στην ιστορία του Λέβιν, περνάμε με άλματα που δεν εξαρτώνται από την αφηγηματική ροή ή τη σχέση των προσώπων αλλά υπακούουν σε εσωτερικές διασυνδέσεις και πολυδιάστατες αναφορές. Χωρίς καμία προσπάθεια για επικαιροποίηση ή επανατοποθετηση του υλικού σε διαφορετικό πλαίσιο ιστορικών αναφορών, δημιουργούν ένα στέρεο νέο έργο, με θεατρικά πρόσωπα ζωντανά, που υπάρχουν τώρα κι όμως έρχονται από μακριά, και που μας (ξανα)αφηγούνται την ιστορία τους, που και πάλι μας αφορά· εδώ και τώρα· ιδίως τώρα. [Σίσσυ Παπαθανασίου]