Η ποίηση της Μαρίας Τσιράκου γράφεται μέσα από τη βίωση της επιστροφής και της επανεγκατάστασης στον οικείο ψυχικό χώρο, αλλά αφομοίωσε και όλα τα στοιχεία διάψευσης, προπαντός έντονα ερωτικής, ή και φθοράς. Μια ποίηση υπαρξιακού μεταιχμίου που τείνει προς τη γαλήνη ή την ελπίδα της. Η ποιήτρια αποκτά πλέον το δικό της αναγνωρίσιμο στυλ γραφής, επανακαθορίζει τα εκφραστικά της μέσα, τα υλικά αλλά και το περιεχόμενο των ποιητικών της θραυσμάτων. Στίχοι που μοιάζουν με υπονοούμενα και μοιράζονται μεταξύ της ενσυνείδητης γραφής και της υποσυνείδητης σκέψης άλλοτε αισθαντικής, κάποτε τραυματισμένης αλλά πάντα επώδυνης.