Είναι κι αυτά τα τζάμια-καθρέφτες, που σου δείχνουν έξω αλλά ταυτόχρονα και μέσα και σε κάνουν νʼ αναρωτιέσαι σε ποια εικόνα ανήκεις τελικά. Σε ποια εικόνα; Μπλέκονται τα όνειρα με την πραγματικότητα, και τα ποτάμια που κυλούν σε παρελθόντες χρόνους σʼ αναγκάζουν να ψάξεις την αλήθεια μέσα σου. Κι ας σπανίζουν τα θαύματα, κι ας χάνουν οι άγγελοι μερικά φτερά στις συναλλαγές με τους απανταχού εκπεσόντες... Θα τον βρούμε τον δρόμο για τον Παράδεισο, κάνοντας τις μικρές απαραίτητες αλλαγές στα σχέδια της ζωής μας. Όλοι οι ρόλοι μας, άλλωστε, για μία και μόνη παράσταση: έρωτα και θανάτου. Κι αν χωρίς τύψεις μας τσαλακώνουν κάποιοι, μνησίκακα ματαιωμένοι, όσο μπορούμε να χορεύουμε κάτι αστόλιστες νύχτες τι να φοβηθούμε δηλαδή;