"Αγαπημένη μου φίλη, Σκέφτομαι... Όχι! Δεν σκέφτομαι! Δεν θέλω πια! Όπως λέει και ο Κούντερα στην Αθανασία, "το καρτεσιανό ΄σκέφτομαι άρα υπάρχω΄ δεν είναι παρά μια θεωρητική διατύπωση που υποτιμά τον πονόδοντο". Πονάω, φίλη μου! Πονάω! Αυτό - σκέτο! Από τότε που όλων των ειδών οι δυστυχίες και οι πόνοι νοθεύτηκαν από μια ιδέα αδικίας και λάθους... Επιστρέφω στον πόνο τη χαμένη αθωότητά του. Έχω παραλύσει. Άλλες φορές, μαντεύω το άπειρο - να μη με περιμένει τίποτε. Κάνω κουβάρι την αγωνία με το θυμό και είναι στη δυστυχία που έχω βάλει όλη μου τη δύναμη. Δεν μπορώ να παραγνωρίσω μια επιθυμία στο βάθος, μια προσμονή για κατοπινές δοκιμασίες. Και ο χειμώνας διαρκεί πολύ!" Δύο φίλες· η μία συγγραφέας. Κάποιες επιστολές, ένα μυθιστόρημα, ημερολόγια... και ο τροχός της ζωής· το αναπόδραστο της παρουσίας. Η υποβολή και επιβολή της απώλειας. Σε ποιο βαθμό αποτελούν φαντασιακές προβολές, μυθοπλασίες, τα πρόσωπα της ζωής μας; Η πιο απτή πραγματικότητα καθίσταται το μεγαλύτερο μυστήριο· και η ζαριά πέφτει στην τράπεζα του ουρανού.