ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

Και συχνά τελευταία

καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια

Από παιδί βλέπεις αγαπούσε τα ερείπια

Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα

να φαντάζεται ή να ανασκευάζει

Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή

Σήμερα κάθεται ανάμεσα

σε σπασμένα δίκτυα

θρυμματισμένους λαούς

διαρρηγμένες αμοιβές

διάτρητα όνειρα

Του λείπει όμως πλέον η φαντασία

Γι’ αυτό αναρωτιέται μοναχά

τι είναι πιο επώδυνο

Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση

Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του

Και τείνει πάντα προς το δεύτερο

Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μαγαζιού

Όπως αυτή η κολόνα δωρικού ρυθμού μιας χώρας

που γέρνει