Τα 23 δοκίμια του παρόντος τόμου, αναφερόμενα στο έργο ισάριθμων ποιητών – από τη γενιά του ’30 μέχρι και τη γενιά του ’70 - γραμμένα κατά καιρούς με διάφορες αφορμές (αφιερώματα περιοδικών, ομιλίες σε ημερίδες ή παρουσιάσεις βιβλίων), επιχειρούν να φωτίσουν, συν τοις άλλοις, πτυχές των συγκεκριμένων έργων, που, κατά την κρίση της συγγραφέως, προσδίδουν στα έργα αυτά την ιδιαίτερη σημασία τους.
Έτσι, επισημαίνεται:
- η ανάγκη του Γιώργου Θέμελη να υποδεχτεί τις περιφερόμενες ψυχές στον Δενδρόκηπο
- η οδυνόμενη συνείδηση της Ζωής Καρέλλη
- η διάλυση του ατομικού στην ποίηση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη
- η εξαϋλωμένη έλξη προς το αιώνιο που γοητεύει τον Γιώργο Σαραντάρη
- ο νεορομαντισμός, η σάτιρα και η νεωτερικότητα στην ποιητική του Νίκου Καββαδία
- το Θείο σε συνεχή όσμωση με την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη
- η συνύπαρξη του ερωτικού προσώπου και του πένθιμου προσωπείου στην άπεφθη ποίηση του Τάκη Βαρβιτσιώτη
- η ελεγειακή ποίηση του Γιώργου Καφταντζή• η δυνατότητα του Δ. Π. Παπαδίτσα να αισθητοποιεί το πνευματικό και να νοηματοδοτεί το αισθησιακό
- η διάψευση και η αυτοεξορία στην ποίηση του Άρη Αλεξάνδρου
- η πικρία και η ματαίωση στην ποίηση του Σταύρου Βαβούρη
- το πάθος που ξεπερνάει τη γραφή στη Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου
- η νοσταλγία του απολεσθέντος Παραδείσου στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη
- η διαμαρτυρία της υλικότητας από την Κική Δημουλά
- η συνομιλία με το Αμίλητο στην ποίηση της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου
- το εφιαλτικό και το αγγελικό στον λόγο της Μαρίας Καραγιάννη
- το θαύμα μαχόμενο την ουτοπία στον Τόλη Νικηφόρου
- ο χρόνος του σώματος στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
- ο αποφθεγματικός λόγος του Γιώργου Γεωργούση
- η χαρτογράφηση του άξενου αιώνα μας από τον Μανόλη Πρατικάκη
- οι φωσφορισμοί του υποσυνείδητου στην ποίηση του Κώστα Παπαγεωργίου
- τα προδομένα οράματα και οι έρωτες στον Γιάννη Καρατζόγλου, και, τέλος,
- το παρελθόν ως μελέτη θανάτου στην ποιητική του Γιάννη Βαρβέρη.