Ο κόκκινος λωτός, το σύμβολο αγάπης και πάθους, είναι χαραγμένος για πάντα στο χέρι του Χρήστου. Κλειστός, μαζί με όσα ήθελε να μείνουν σφραγισμένα μέσα του. Το γράμμα «Χ» βρίσκεται στο κέντρο του. «Χ» για το όνομά της, για την μόνη γυναίκα που αγάπησε πραγματικά. Σήμερα ο Χρήστος βρίσκεται απομονωμένος στο καταφύγιό του, στο δάσος, μπροστά σε έναν νεαρό δημοσιογράφο και εννέα φυλαγμένα γράμματα. Μέσα από αυτά θα διηγηθεί σε εκείνον όλη του τη ζωή με κατάληξη το εδώ, το τώρα, αυτή τη στιγμή.

«Απάντησα γιατί ένιωσα ότι όφειλα να απαντήσω. Δεν ήταν άλλο ένα γράμμα θαυμασμού, καμία σχέση –αυτό το γράμμα ήταν ένα γράμμα ειλικρίνειας, έγινε ευάλωτη. Μου άρεσε αυτό που είπε για τον κυνισμό, είχε δίκιο, ο κυνισμός εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να ξεφεύγει, να φέρνει τα πάντα εκτός ελέγχου. Και εγώ ήμουν πολύ κυνικός άνθρωπος. Τότε, ήμουν κυνικός, ναι. Αλλά δεν της απάντησα για αυτό. Της απάντησα γιατί έπρεπε να της πω ότι αν και καταλάβαινα απόλυτα αυτό που είπε για τη σχέση, για τον κόμπο, για όλα, εγώ δεν τα είχα βιώσει ποτέ. Και ήμουν τριάντα τριών ετών».

Ο Άγγελος ξαφνιάστηκε.
Τριάντα τριών ετών, και ποτέ ερωτευμένος;
Είναι δυνατόν;

Αποσπάσματα από το βιβλίο

«Ο Χρήστος πήγε να τσαλακώσει αυτό το γράμμα, ακριβώς όπως επιχείρησε και πριν δέκα χρόνια, όταν το διάβασε μία μόλις μέρα πριν μπει στο αεροπλάνο που θα τον έφερνε πιο κοντό στο ραντεβού του με τη Χριστίνα, το κορίτσι με το οποίο εδώ και τρεις μήνες είχε ανταλλάξει οκτώ πολύ, πάρα πολύ ειλικρινή και ρομαντικά γράμματα. Το ένατο όμως ήταν μαχαίρι, ήταν σαν μια σφαίρα έντεκα χιλιοστών που μόλις είχε εκτοξευτεί από καραμπίνα Γουίντσεστερ και στόχο είχε την καρδιά του.»

ζήτησα να μου κάνει εκείνον τον λωτό που συμβόλιζε την αγάπη, το πάθος και την καρδιά. Του ζήτησα να είναι κλειστός, να παραμείνει κλειστός μαζί με ό,τι ήθελα να μείνει μέσα του σφραγισμένο. Συμφώνησε γιατί είχε χιλιοακούσει την ιστορία μου, την είχε βαρεθεί, τη θεωρούσε κατάρα. Έκατσε εκεί, στον βράχο του Πόιντ κι άρχισε να αραιώνει κόκκινο και μαύρο μελάνι μέσο στο ξύλινο δοχείο του. Έκαψε την άκρη σε τρεις βελόνες διαφορετικού μεγέθους, έκανε μια δέηση στον Βούδα και άρχισε τη ζωγραφική επάνω στο χέρι μου…

… Ο κόκκινος λωτός, τέσσερις ώρες μετά, ήταν εκεί, αποτυπωμένος για πάντα επάνω στο δέρμα μου. Θα ήταν μέχρι το τέλος, εκεί, κλειστός.