Ανάβαλε για λίγο το θάνατό σου για να σου πω μια ιστορία. Περισσότερες από μία. Την ιστορία του Ποιησού, την ιστορία του Καισερά Σερά και της Γουιλμπί Γουιλμπί και διάφορες άλλες. Μην παρεξηγείς την προστακτική. Αν αν δεν θες να τον αναβάλεις, μην τον αναβάλεις. Μόνο η αναβολή του είναι στο χέρι μας όμως, όχι η αποτροπή του. Οπότε καλό είναι να τον αναβάλουμε για όσο περισσότερο μας παίρνει. Και αν αναβολή την αναβολή καταφέρνουμε και την παλεύουμε με λέξεις ή με αυτό που κρύβεται πίσω τους και αυτό που ξεφεύγει εμπρός τους, και αν αναβολή την αναβολή πασχίζουμε να βρούμε για ποιο λόγο πονάμε τόσο και αγαπάμε τόσο και αγωνιζόμαστε τόσο και παραιτούμαστε τόσο και ποθούμε τόσο, τότε έχει καλώς. Αλλά γενικά δεν έχει καλώς: ξέρουμε τόσο πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε και ταυτόχρονα τόσο πολύ λιγότερα από όσα θα έπρεπε για την ύπαρξη μας, κι αυτή είναι η κοινή ιστορία όλων μας, η ιστορία που απωθούμε από τη σκέψη μας και στη θέση της διηγούμαστε ο ένας στον άλλον άλλες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]