Άσπλαχνος μοραλίστας και σατιρικός, απόγονος του Αριστοφάνη και του Πλαύτου, του Μολιέρου, του Νεστρόυ, του Ζιροντού, του Πιραντέλλο του Βέντεκιντ και του Ουάϊλντερ, γίνεται κριτικός του κοινωνικού του συνόλου σε μεγάλη κλίμακα. Γι` αυτόν η κοινωνία δεν είναι ένας κύκλος ορισμένων προνομιούχων τάξεων αποκλειστικά, ή ενός παραδοσιακά γνωστού τρόπου ζωής: Κατά τη γνώμη του η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους που ζουν σύμφωνα με τον ίδιο κανόνα ή βρίσκονται κάτω από το ίδιο βάρος της ανατολής ενός καινούργιου πολιτισμού. Η κοινωνική κριτική του είναι μια κριτική κουλτούρας.
Διαθέτει όλα τα μέσα της σάτιρας, του γκροτέσκο, της παρωδίας και της ειρωνείας και ξαφνικά του μεταφυσικά γενάμενου τραγικού. Η παραβολή του «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» συγκαταλέγεται στα πιο σημαντικά έργα κοινωνικής κριτικής του καιρού μας.
Στο δοκίμιο του «Προβλήματα του θεάτρου» (1955) δηλώνει ότι σήμερα η κωμωδία είναι η μοναδική σκηνική φόρμα, μέσα από την οποία επιτυγχάνεται το τραγικό στοιχείο, όπως και στον Σαίξπηρ. Με τα έργα του δεν επιθυμεί να δώσει «την πάρα πολύ φτηνή παρηγοριά» ούτε πολύ περισσότερο, να πει την αλήθεια με την περιπέτεια» και δεν θέλει καθόλου μα καθόλου «να κάνει το κοινό του να θυμώσει». Γνωρίζει το «παράλογο» αυτού του κόσμου· δεν απογοητεύεται όμως «γιατί, ακόμη και λιγοστές πιθανότητες αν έχωμε να τον σώσωμε -ο θεός ας μας ελεεί γι` αυτό- θα μπορούσαμε να τον αντιμετωπίζωμε ακόμη...» [...]