- Τι σημαίνει να είσαι παιδί και να μεγαλώνεις δίπλα σ` έναν δημιουργό, την ώρα που εκείνος διαμορφώνει το έργο που εντέλει φτάνει να αποτελεί ιστορία του ελληνικού τραγουδιού;
- Πως βλέπει κανείς τον κόσμο του τραγουδιού, μεγαλώνοντας μέσα σ` αυτόν, χωρίς να `ανήκει` σ` αυτόν;
- Τι σημαίνει για τη ζωή του μια τέτοια εμπειρία;
Ο Γιώργος Ζαμπέτας γεννήθηκε το 1925 και μεγάλωσε στην Ελλάδα του Αιγάλεω, της Κατοχής και του Εμφυλίου. Η διαδρομή του στο τραγούδι, κράτησε κοντά 40 χρόνια. Σχεδόν παράλληλα με τα πρώτα τραγούδια του, γεννήθηκε η κόρη του Κατερίνα. Είκοσι χρόνια μετά τη φυσική απουσία εκείνου -κι ενώ τα τραγούδια του περπατούν επάξια μόνα τους και φαίνεται να κερδίζουν στον χρόνο- εκείνη μπήκε στη διαδικασία να ψάξει μέσα της, να αναλογιστεί όσα έζησε... Βλέποντας σαν `ψυχογράφημα` την ανασύσταση των εμπειριών της. Έτσι ξεκίνησαν όλα...
Ύστερα από τρία χρόνια, με τη βοήθεια του Γιώργου Π. Τσάμπρα, προέκυψε ένα `χρονικό`...
Αλλού προηγείται η καθημερινότητα, η οικογένεια...
Αλλού κερδίζει το τραγούδι και οι άνθρωποί του...
Και τα δύο είναι η ζωή του Ζαμπέτα, είναι η ζωή δίπλα στον Ζαμπέτα... Μπορεί να γελά και να αυτοσαρκάζεται ως `αράπης... μπλακ` καθώς `η βρόχα έπεφτε... στρέιτ θρου`, αλλά παρατηρεί και μελαγχολικά `δειλινά`, αναπολεί περασμένα `ξημερώματα` ή τραγουδάει:
`Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω / Να με σκεπάσει το νερό
Τη δύστυχη ζωή που κάνω / Να την αντέξω δεν μπορώ.`
Αυτούς τους στίχους, έκανε τραγούδι ο Ζαμπέτας νέος... Βρέθηκε να τους τραγουδά κουρασμένος, λίγο πριν το τέλος, περιμένοντας ένα τηλεοπτικό συνεργείο, για να `πληρώσει` το `τίμημα` του `μύθου` του...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]