Τα Ερωτικά Πείσματα είναι ένα από τα κλασσικά έργα που μένουν ασάλευτα στο δραματολόγιο της γαλλικής κωμωδίας. Ο κύριος μύθος της κωμωδίας, με τα ρομαντικά επισόδια του Ασκάνιου (νέας κόρης, που γιακληρονομικούς λόγους περνάει στον κόσμο για αγόρι, φοράει όμως ένα βράδυ γυναικεία για να στεφανωθεί τον αγαπημένο της, ενώ αυτός φαντάζεται πς στεφανώνεται με άλλη) είναι δανεισμένος από την ιταλική κωμωδία Interesse του Nicolo Secchi.
Ο έπαινος του λογογράφου είναι μέσα στα έργα του. Θα μπορούσε κανείς να πει: ο έπαινος του Μολιέρου είναι μέσα στα έργα των λογογράφων, όσοι έχουν έρθει πριν από αυτόν, και κατόπιν του· τόσον εκείνοι και αυτοί στέκονται μακριά του. Άνθρωποι με πολύ μυαλό και τάλαντο έχουνε δουλέψει μετά τον Μολιέρο, δίχως να κατορθώσουν μήτε να του μοιάσουνε μήτε να τόνε φτάσουνε. Μερικοί έχουνε φαιδρότητα· άλλοι μπορέσανε και κάνανε στίχους· πολλοί μάλιστα έχουνε ζωγραφίσει και ήθη. Το ζωγράφισμα όμως του πνεύματος του ανθρώπου ήταν η τέχνη του Μολιέρου· ήτανε το στάδιο που εκείνος το έχει ανοίξει και το έχει κλείσει· δεν υπάρχει τίποτ` άλλο στο είδος αυτό, ούτε πρωτύτερα από τον Μολιέρο ούτε υστερότερά του.
La Harpe (1739-1803), κριτικός, στη μελέτη του Ο Μολιέρος και η Κωμωδία
Ο Μολιέρος (κατά κόσμον Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν) γεννήθηκε το 1622 στο Παρίσι. Ακολούθησε το δρόμο του θεάτρου αφήνοντας το σίγουρο μέλλον της δουλειάς του πατέρα του, ο οποίος κατείχε τη μόνιμη θέση του «ταπετσιέρη του βασιλιά». Το 1643 ίδρυσε μαζί με τη Madeleine Béjart το θίασο Illustre Théâtre, που στην αρχή δεν είχε επιτυχία. Αντιθέτως, άφησε στον Μολιέρο χρέη, εξαιτίας των οποίων και φυλακίστηκε. Την περίοδο 1645-1658 ο θίασος περιοδεύει στην επαρχία. Οι παραστάσεις δίνονται σε πλατείες και σε πύργους ευγενών. Παίζουν κυρίως τραγωδίες, αλλά, την ίδια εποχή, ο Μολιέρος αρχίζει να γράφει σύντομες, μονόπρακτες φάρσες, με έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Η επιτυχία ήρθε αβίαστα. Με τον αέρα της επιτυχίας αυτής επιστρέφει στο Παρίσι. Στο εξής βρίσκει το δρόμο του μέσα από την κωμωδία. Το 1658, με διαταγή του βασιλιά, παραχωρείται στο θίασο του Μολιέρου το θέατρο Petit-Bourbon. Στην αρχή το «φυσικό παίξιμο» του Μολιέρου ξενίζει το παρισινό κοινό, που είναι εθισμένο στις συμβάσεις και στη ρητορεία. Στη συνέχεια όμως η επιτυχία είναι τεράστια και το 1668 του παραχωρείται το θέατρο Palais-Royal, όπου στο εξής θα παιχτούν όλα τα έργα του. Η προστασία του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄ αποδείχθηκε πολύτιμη, καθώς κάποια έργα του προκάλεσαν θυελλώδη κριτική. Πέθανε το 1673, αφού έπαιξε για τελευταία φορά στην παράσταση του έργου Ο κατά φαντασίαν ασθενής τον ομώνυμο ρόλο. Τα σημαντικότερα έργα του: Οι κομψεπίκομψες, (Les Précieuses ridicules, 1659), Σχολείο των γυναικών (1662), Η κριτική του Σχολείου των γυναικών (1663), Ο αυτοσχεδιασμός των Βερσαλλιών (1663), Δον Ζουάν (1665), Ο μισάνθρωπος (1666), Ζώρζ Νταντέν (1668), Ο φιλάργυρος (1668), Ταρτούφος (1669), Ο αρχοντοχωριάτης (1670), Οι σοφολογιότατες (1672), Ο κατά φαντασίαν ασθενής (1673).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
