Προσωρινά μη διαθέσιμο
Καλέστε μας για πληροφορίες
ISBN:
9789605034245
Κατηγορίες:
Σχολικά Βοηθήματα | Ξένες Γλώσσες , Εκπαίδευση | Παιδαγωγική , Προσχολική Ηλικία , Δοκίμια
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
[...] Κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου 5045 του 1931, προς κρίση υποβλήθηκαν 745 βιβλία, εκ των οποίων εγκρίθηκαν 23 για τις έξι τάξεις του δημοτικού σχολείου. Από αυτά, πρώτο στη λίστα με τα τέσσερα εγκεκριμένα αναγνωστικά για τη Β` Δημοτικού εμφανιζόταν "Ο κόσμος του παιδιού" με συγγραφείς τη Ρ. Ιμβριώτη, τον Δ. Δεληπέτρο και τον Δ. Δούκα, ενώ τις 34 εικόνες του βιβλίου είχε φιλοτεχνήσει ο γαλλοτραφής κεφαλονίτης ζωγράφος Γεράσιμος Στέρης, ο οποίος από το 1936 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, αρχικά με το όνομα Georges de Steris και, αργότερα, ως Guelfo Ammon d`Este.
Το αναγνωστικό "Ο κόσμος του παιδιού", όπως δηλώνει και ο τίτλος του, στο επίκεντρό του έχει τη ζωή, τα ενδιαφέροντα, τις σκέψεις και τα αισθήματα παιδιών που ζουν στην ελληνική ύπαιθρο, τα οποία και πρωταγωνιστούν στις σύντομες ιστορίες που -μαζί με παιδικά ποιήματα και τραγουδάκια, καθώς και παραδοσιακά παραμύθια- περιλαμβάνονται στο βιβλίο.
Όπως και όλα τα αναγνωστικά της Μεταρρύθμισης των ετών 1929-1932, "Ο κόσμος του παιδιού" υπάκουε στο σκοπό του δημοτικού σχολείου, ο οποίος για πρώτη φορά δεν αφορούσε την εθνική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των μαθητών, αλλά οριζόταν ως "η προπαρασκευή τους δια την ζωήν και η παροχή προς αυτούς των απαραιτήτων προς μόρφωσιν χρηστών πολιτών". [...]
(από το επίμετρο της Ελένης Κεχαγιόγλου)
Η Ρόζα Ιμβριώτη (1898-1977) γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στη Γερμανία και τη Γαλλία. Παντρεύτηκε το φιλόσοφο Γιάννη Ιμβριώτη. Συνεργάτιδα του Αλέξανδρου Δελμούζου στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, κατηγορήθηκε για υλιστική διδασκαλία της ιστορίας που αποτέλεσε μια από τις αφορμές του ξεσπάσματος των Μαρασλειακών (1924). Ενταγμένη στο χώρο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), η Ιμβριώτη υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα εκπαιδευτικός που έφτασε ως το βαθμό του γυμνασιάρχη (1934). Δύο χρόνια αργότερα ίδρυσε το Πρότυπον Σχολείον Ανωμάλων Παίδων, όπου εφάρμοσε πρωτοποριακές για την εποχή της παιδαγωγικές μεθόδους. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στη σύνταξη του εκπαιδευτικού προγράμματος της ΠΕΕΑ, ενώ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ο ΕΛΑΣ της ανέθεσε τη διεύθυνση του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Τύρνας, στα πλαίσια της λειτουργίας του οποίου συνεργάστηκε και στη συγγραφή του σχολικού αναγνωστικού Τ΄ Αετόπουλα. Από το 1948 και για τρία χρόνια έζησε εξόριστη για πολιτικούς λόγους. Το 1967 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Δημοσίευσε παιδαγωγικές μελέτες και δοκίμια και συνεργάστηκε με έντυπα όπως η Παιδεία του Ε. Π. Παπανούτσου και η Αναγέννηση του Δημήτρη Γληνού. Πέθανε στην Αθήνα. Έργα της ιδίας: Κατηγορώ της νεολαίας (Διογένης), Οιωνός Άριστος (Διογένης), Παιδεία και κοινωνία (Σύγχρονη Εποχή).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Η Ελένη Κεχαγιόγλου γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1969. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Υποψήφια διδάκτωρ του Παν/μίου Αιγαίου, με θέμα "Το θέατρο στην εκπαίδευση", το 2004 ήταν στη συγγραφική ομάδα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου γράφοντας για τη Θεατρική Παιδεία στην "Ανάπτυξη των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών". Από το 1997 εργάζεται ως επιμελήτρια κειμένων, ενώ από το 1997 έως το 2001 δίδαξε λογοτεχνία στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το 2003-2004 ήταν υπεύθυνη εκδόσεων του προγράμματος "Εξειδίκευση και Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών" στο Πανεπιστήμιο Αθήνας. Από το 2007 έως το 2010 διηύθυνε τη λογοτεχνική σειρά στις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Μετά την αναστολή λειτουργίας των τελευταίων, διατήρησε από το 2011 έως το 2017 την ευθύνη των ειδικών εκδόσεων στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ). Σήμερα εργάζεται ως επιμελήτρια-υπεύθυνη εκδόσεων στις Εκδόσεις Πατάκη. Μεταξύ 2006-2013 δίδαξε επιμέλεια και διόρθωση κειμένων στο Εργαστήρι Βιβλίου του ΕΚΕΒΙ, έχοντας διδάξει αντίστοιχα σεμινάρια στο ΕΚΕΜΕΛ. Σήμερα διδάσκει στη Σχόλη των Εκδόσεων Πατάκη. Έχει εργαστεί ως παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών (στο Βήμα 99,5 FM και σε σταθμούς των Ιωαννίνων). Κείμενά της έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά ("Διαβάζω", "Index", "The Books΄ Journal", "Ποιητική", κ.ά.) και στο blog πολιτισμού dim/art.
Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του 1930 ο Γεράσιμος Στέρης (Σταματελάτος) ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα, τυλιγμένη στο μυστήριο, που έζησε τη ζωή του ως πολίτης του κόσμου ανάμεσα σε Αίγυπτο, Ιταλία, Ελλάδα, Γαλλία, Αμερική.
Γεννήθηκε το 1898 μέσα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια στο χωριό Διγαλέτο της Κεφαλλονιάς από τον Τζανέτο και τη Διονυσία Σταματελάτου. Μικρότερος από τα τρία αδέλφια, ο Γεράσιμος ζει τα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια όπου με την υποστήριξη του μεγάλου του αδελφού Διονύση αλλά και συγγενών παρακολουθεί το Θεοδωρακοπούλειο Λύκειο και το 1915 εγγράφεται και φοιτά στην τρίτη τάξη του τμήματος ζωγραφικής του Σχολείου Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δασκάλους τους Γερανιώτη, Βικάτο, Ιακωβίδη. Τα περίεργα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα, κατά τα οποία ζούσε μοναχικά με μόνη συντροφιά λίγους στενούς φίλους μεταξύ των οποίων ο Τζούλιο Καΐμη και ο Πικιώνης, διακόπτονται από τον στρατό και αργότερα από τα ταξίδια του στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Γερμανία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία.
Το Παρίσι τον κερδίζει και εκεί σπουδάζει στην Ακαδημία Julian μεταξύ άλλων, ενώ συγχρόνως, ως το 1926 που παραμένει, συναναστρέφεται καλλιτέχνες όπως οι Πικάσο, Ντεραίν, Λεζέ, Μπρακ και γνωρίζει τα καλλιτεχνικά κινήματα της εποχής. Το 1926 επιστρέφει στην Αθήνα για να λάβει το πτυχίο του, όπου κατορθώνει να εξασφαλίσει και τριετή υποτροφία από το κληροδότημα Βόλτου για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι. Από το 1927 και ως το 1931, χρονιά που θα αφήσει το Παρίσι οριστικά για την Ελλάδα, σπουδάζει στη Σορβόννη στην Ecole des Beaux Art και συνεργάζεται με τον καθηγητή του Beaudouin στη διακόσμηση δημόσιων κτιρίων.
Το 1931 θα γίνει χρονιά σταθμός στην καλλιτεχνική του πορεία αλλά και στα εικαστικά πράγματα της χώρας του, καθώς η επιστροφή του στην Ελλάδα, ύστερα από την παρακίνηση φίλων του, θα τον οδηγήσει να εκθέσει τα έργα του στο ξενοδοχείο Pallais de Versailles. Η έκθεσή του θα τύχει μεγάλης προσέλευσης φιλότεχνων, παρόλα αυτά θα είναι μια εμπορική αποτυχία. Αυτή θα είναι η αφορμή για τη δριμεία κριτική του τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και κριτικό του «Ελεύθερου Βήματος», Ζαχαρία Παπαντωνίου που ανατάραξε τα νερά της ελληνικής διανόησης της εποχής, αλλά γέμισε τον Στέρη απογοήτευση και κατά μερικούς καθόρισε τη μετέπειτα πορεία του. Αποδεικτικό της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο συντηρητικό κομμάτι της διανόησης (που εκφράστηκε από τον Ζ. Παπαντωνίου) και τους υποστηρικτές του Στέρη είναι τα 18 Κριτικά Άρθρα, κείμενα συμπαράστασης στον πρωτοποριακό χαρακτήρα των έργων του που γράφτηκαν από επιφανείς Έλληνες διανοούμενους όπως οι Φ. Πολίτης, Δ. Πικιώνης, Τ. Παπατσώνης, Σ. Δούκας κα. Τα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1936 που φεύγει οριστικά από την Ελλάδα για την Αμερική, δεν σταματά με κάθε ευκαιρία να ταξιδεύει εντός και εκτός Ελλάδας ενώ ασχολείται με λίγες εκθέσεις χωρίς ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία και αναλαμβάνει εργασίες στη σκηνογραφία και τις αναστηλώσεις.
Το 1936 φεύγει για την Αμερική και συγκεκριμένα τη Νέα Υόρκη και κατόπιν το Χόλυγουντ όπου θα δουλέψει συστηματικά για την 20th Century Fox φτιάχνοντας γιγαντοαφίσες και σκηνικά ταινιών. Τρία χρόνια αργότερα, το 1939, του ανατίθεται κατόπιν διαγωνισμού, η διακόσμηση του ελληνικού Περιπτέρου στην Παγκόσμια Έκθεση της Ν. Υόρκης με θέμα των τεσσάρων τοιχογραφιών του την ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού, για την οποία θα συνεργαστεί με τους Έλληνες αρχιτέκτονες Δημήτρη και Αλεξάνδρα Μωρέτη. Από το 1939 έως το 1945 δεν έχουμε πληροφορίες για τις δραστηριότητές του στην Αμερική ενώ τα επόμενα χρόνια συνεχίζει να δουλεύει για τη Fox και ασχολείται με τη σκηνογραφία για την παράσταση «Φοίνισσες» του Ευριπίδη.
Η ζωή του στην Αμερική μοιάζει περισσότερο βιοποριστική παρά καλλιτεχνική και παρά τη δραστηριοποίησή του ζει μέσα στις οικονομικές δυσκολίες. Το 1949 αλλάζει το όνομά του με την πολιτογράφησή του ως Αμερικανού πολίτη σε Guelfo Ammon d΄ Este, πιστός πάντα στον προσωπικό του μύθο. Οι επόμενες δραστηριότητές του κινούνται ανάμεσα στο να παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής, και να εικονογραφεί καθεδρικούς ναούς. Η ενασχόλησή
