Ήταν αρχές Φεβρουαρίου του 1994, περίπου 14 χρόνια μετά από τον θάνατο του Μάθιου, όταν εκείνος άρχισε να επικοινωνεί μαζί της. Δεν ήταν όμως απλά η προσμονή της για αυτή τη στιγμή που την έφερε στο συγκεκριμένο σημείο, ήταν σίγουρα κάτι άλλο, κάτι εξαιρετικό! Για κάποιο διάστημα, κάθε πρωί που η Σούζυ κατέγραφε τις συζητήσεις της με τον Μάθιου στον υπολογιστή, πέραν του συναισθήματος ανάτασης που την πλημμύριζε με την εκπληκτική τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, πάλευε με τη σκέψη ότι το φαινόμενο οφειλόταν σε κάποιο παράξενο τμήμα του νου της. Σύντομα, ωστόσο, συνειδητοποίησε ότι η φαντασία της δεν θα μπορούσε ποτέ να παράγει τις απίστευτες πληροφορίες που λάμβανε από τον γιο της και από τις οντότητες με τις οποίες την έφερνε σε επαφή.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Μάθιου άρχισε να της λέει για τα βιβλία που ήταν προορισμένη να ετοιμάσει και αφορούσαν τις συζητήσεις τους. Είπε στη μητέρα του ότι το επάγγελμά της ως δημοσιογράφου δεν ήταν τυχαίο. Όμως το τεράστιο έργο της ανασκόπησης, της κατηγοριοποίησης, της ενοποίησης και λογικής οργάνωσης των μηνυμάτων που λάμβανε καθημερινά επί μήνες ήταν μια πρόκληση που δεν επιθυμούσε να δεχτεί, έτσι συνέχισε να αγνοεί την προτροπή του γιου της να `αρχίσει το βιβλίο`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]