Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιώργο Κοζία για τα εξαιρετικά ποιήματα που μου εμπιστεύτηκε και τα οποία, σε συνδυασμό με τους στίχους του ιδιοφυούς William Blake, με ώθησαν να δημιουργήσω το έργο `Η γη τσακισμένο καράβι`. Σε αυτό το έργο, όπως και στο έργο `Ένας κόσμος χωρίς ταξιδιώτες`, προσπάθησα να προσεγγίσω την ουσία των πραγμάτων δίχως να έχω στο μυαλό μου καμία εκ των προτέρων φόρμα. Ό,τι απαιτούσε το κείμενο, ό,τι απαιτούσαν οι φράσεις, οι λέξεις, τα πρόσωπα, οι εικόνες, τα σύμβολα του ποιητή.
Είμαι ευτυχής και για έναν ακόμα λόγο. Ό,τι ήθελα να πω το απέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο η Αγγελική Καθαρίου, τραγουδίστρια ανοιχτών οριζόντων και πάντα έτοιμη να αναμετρηθεί με ό,τι είναι ουσιαστικά νέο, η Νέλλη Σεμιτέκολο, που εδώ και σαράντα χρόνια είναι συνεχώς στην πρώτη γραμμή και στην οποία η ελληνική σύγχρονη μουσική οφείλει πολλά, η Ivona Glink, απίστευτη φλαουτίστρια σε όλα τα επίπεδα, και ο Δημήτρης Παπανικολάου, που στο στόμα του οι λέξεις αποκτούν με απόλυτη φυσικότητα το ακριβές βάρος που έχουν.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο και συναγωνιστή από τα παλιά Γιώργο Μονεμβασίτη. Είναι ο άνθρωπος που καταγράφει την πορεία της ελληνικής μουσικής στον Χρόνο με αντικειμενικότητα αλλά και με αγάπη.
Τελειώνοντας, ευχαριστώ τον Σάμη Γαβριηλίδη γιατί εξακολουθεί να μη χάνει το μεράκι του και να εκδίδει βιβλία κόντρα στο ρεύμα. Κόντρα στη βαρβαρότητα που μας πνίγει.
Το έργο μου `Η γη τσακισμένο καράβι` το αφιέρωσα στη Μελίνα Καρακώστα, σ` αυτό το ξαδελφάκι της Φρίντα Κάλο, όπως τη φώναζα, μια ονειροπόλα και παθιασμένη φίλη που μας συγκλόνισε φεύγοντας ξαφνικά πριν από πέντε χρόνια. Εγώ, σε Πείσμα του Πανδαμάτορα Χρόνου, θα τη θυμάμαι πάντα.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]