Ο ποιητής, μέσα από τις συνθέσεις του, που έχουν ως κύριο σημείο αναφοράς την κατάπτωση των ηθικών αξιών, τον πόλεμο και τα τρομερά δεινά που επιφέρει στην ανθρωπότητα, τη συνειδητή ατομική, κοινωνική κι εθνική συλλογική απουσία έργων και μνήμης, από τους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο, για ένα δικαιότερο κόσμο, προσεγγίζει κι υπενθυμίζει τη σημασία των ξεχασμένων, γι΄ άλλη μια φορά, απ΄ τον άνθρωπο- ύψιστων εννοιών και νοημάτων: της Ελπίδας και ιδιαιτέρως της Αγάπης. Και το πράττει μέσα από τα μάτια μιας αθώας παιδικής ψυχής, του Ρεζά, ενός μικρού παιδιού που ζει και πεθαίνει τόσο μακριά, αλλά και τόσο κοντά μας, αφού η παιδική ψυχή που έχουμε όλοι ως άνθρωποι μέσα μας δεν έσβησε, αλλά κρύφτηκε μόνο όταν εμείς οι ίδιοι το αποφασίσαμε. Κι είναι αυτή η ψυχή που στο ευήλιο πρόσωπο του μικρού Χριστού, στο πρόσωπο της Αγάπης και του Ήλιου κάθε πίστης που γεννιέται παντού στον κόσμο, που θα μας λυτρώσει και θα μας βοηθήσει εν αρχή να βρούμε ξανά το νόημα της χαμένης και αλλοτριωμένης μας ύπαρξης. Αρκεί να ρωτήσουμε... να ρωτήσουμε τον ΄Ηλιο, όπως θέλησε και έκανε ο μικρός Ρεζά...