"...Ε, λοιπόν, η υπόθεση είχε λήξει μια και καλή. Θα έπαιρνα όρκο ότι κανείς από τους νέους συμμαθητές μου δε θα επανερχόταν στο μέλλον στον απαράδεκτα υποτιμητικό χαρακτηρισμό. Ανεξαρτήτως του αν πήδηξα τις γυναίκες τους ή αν τους είχα χεσμένους προτιμώντας να γίνω λιώμα αντί να παραστώ στην εκδήλωση που οργάνωσαν προς τιμή μου, θα δικαιούνταν να με αποκαλέσουν πρόστυχο, έκφυλο, σάτυρο, ασυνεπή, αγνώμονα, άφιλο κι οτιδήποτε άλλο τους κατέβαινε στο κεφάλι, σε καμία περίπτωση όμως ξοφλημένη τσιχλόφουσκα. Ειδικά μάλιστα όταν είχα επίσης χεσμένα τιμές κι αξιώματα, όπως θα είχαν σαφώς πληροφορηθεί από το δεύτερο δημοσίευμα της εφημερίδας που ήδη θα κρατούσαν στα χέρια τους..." Όταν η Χαβάη μεταδημοτεύει στη Ροδινή, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Όλα να συμβαίνουν το ίδιο στη μονοκατοικία του Βάκη ή στο κεφάλι του Μένιου Κουτσόκωστα. Ένα ζωντανό γαϊτανάκι που μπλέκει στα δίχτυα του ανεπανάληπτους τύπους που ακόμα και οι ίδιοι δεν ξέρουν αν είναι πρωταγωνιστές μιας παράστασης ζωντανής ή προϊόντα υπαγορευμένης από το αλκοόλ φαντασίωσης.