Αφορμή της συγγραφής του παρόντος πονήματος απετέλεσε η επανεπίσκεψη στα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και οι αναφορές στους Υπερβορείους και τις απαρχές τους στην Δήλο, την σχέση τους προς τον θεόν Απόλλωνα και την επίδραση των αρχαιοελληνικών στοιχείων στους παρεμβαλλόμενους λαούς. Συγχρόνως η εντρύφηση στην μελέτη των γλωσσών των λαών αυτών ανεξαρτήτως συμβατικής ομογλωσσίας κατατάξεώς τους απεκάλυψε συγγένειες τόσο μεταξύ τους όσο και προς τα πρωτογενή αρχαιοελληνικά έτυμα των όρων των εκάστοτε επιλεγέντων λεξικογραφικών δειγμάτων, οι οποίες οδήγησαν τους συγγραφείς στην ανάληψη του αληθούς επιπόνου έργου της διερευνήσεως του εάν η ελληνική γλώσσα δύναται να ετυμολογεί γλώσσες ως η αρχαία θρακική, η δακική και η θυγατρική της η δακορουμανική, οι βαλτικές και οι φινλανδικές γλώσσες που ιστορικώς ωμιλούντο στον χώρο όπου διεδραματίσθησαν ήδη από της προϊστορικής και πρωτοϊστορικής εποχής γεγονότα συσχετιζόμενα αμέσως με την εξάπλωση, την παρουσία και τα ταξίδια των Πελασγών, των προγόνων των Ελλήνων. Από την τόσον ευρεία αυτήν γλωσσογεωγραφικής υφής έρευνα ήλθαν στην επιφάνεια οι υποκρυπτόμενες εγγενείς σημασιολογικές, μορφολογικές και φωνολογικές συσχετίσεις με την αρχαία ελληνική άλλα και αυτές μεταξύ των εξετασθεισών γλωσσών. Η συγκριτική αυτή θεώρηση καταδεικνύει τήν διαλεκτολογική -από απόψεως αρχαιοελληνικής καταγωγής διαλέκτου- απόχρωση των εν λόγω γλωσσών και την ισόγλωσση μετάβαση από της μιας εις την άλλην, γεγονός που είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθή ως βάση για την ανίχνευση των συγκεκριμένων αρχαιοελληνικών φύλων, που εμβολίασαν την περιοχή με τις αρχαιοελληνικές ρίζες ως αποτέλεσμα και της όλης πολιτισμικής ωσμώσεως και για την εκ νέου επιβεβαίωση των αρχαίων μύθων, παραδόσεων και διηγήσεων. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)