...Σε μια στιγμή -σε όλους συμβαίνει- γύρισε και την κοίταξε και του φάνηκε σαν ένας ξένος άνθρωπος. Αυτό που συμβαίνει στον καθένα έπειτα από πολύχρονη σχέση με τον ίδιο άνθρωπο, που γυρνάς και κοιτάς τον άλλον και σκέφτεσαι για κλάσματα δευτερολέπτου: `Τι σκόπευα να κάνω εγώ στη ζωή μου; Το και το. Τι έκανα τελικά; Εκείνο, και το άλλο`. Και που όλ` αυτά παρελαύνουν με ταχύτητα κινηματογραφικής ταινίας απ` το μυαλό σου κι αφαιρείσαι για μισό λεπτό και ξανασκέφτεσαι: `Τι θέλω εγώ μ` αυτήν τη γυναίκα;`.
Τότε εκείνη κατάλαβε: ο Λεωνίδας το είδε στο έντρομο βλέμμα της, στη στάλα ιδρώτα που κύλησε κάτω από τ` αυτί της. Ήταν κοντούλα και μπόρεσε να τη δει αυτήν τη μικρή σταγόνα κάτω απ` το φως του λαμπτήρα. Μα προπάντων είδε τη στιγμιαία, τελείως στιγμιαία απόγνωση στο βλέμμα της και κατάλαβε πως κι εκείνη είχε καταλάβει. Αφού έμεινε ακίνητος για μια στιγμή, δεν έχασε την ψυχραιμία του: `Στάσου. Στάσου έτσι όπως είσαι και χαμογέλα μου`, της είπε. `Γιατί;` απόρησε η Μαγδαληνή. `Γιατί είσαι πολύ όμορφη σήμερα`, είπε ψέματα ο Λεωνίδας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]