ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ
Δε ζητάω πολλά·
μόνο μια βροχή ανοιξιάτικη
που θα σου φέρει ξανά στο νου
ζωηρά χρώματα και δυνατούς ήχους.

Εκείνο το βράδυ με δυσκόλευε πολύ η μουσική
ενώ εσύ στεκόσουν στην άκρη του δωματίου
και κοίταζες με αφέλεια τις κινήσεις των παιδιών.
Ήσουν κι εσύ παιδί
μα πάντα προτιμούσες τη σιωπή.
Μιλούσες με τις άκρες των δαχτύλων
καθώς αιωρούσες τα χέρια σου αναίτια.
`Η βροχή έχει ήχο
η βροχή έχει χρώματα` έλεγες.
Μα η ζωή σου είναι βροχή στεγνή
μια καθιερωμένη τελετή
χωρίς μέτρο και ομοιοκαταληξίες
χωρίς την παρουσία μας στους κύκλους των ματιών σου.
Μήπως εσύ μας αγνοείς
ή εμείς σε περιφρονούμε;
Έχουμε πια αποβάλει
εκείνη τη μικρή δειλία που αισθανόμασταν
όταν μαδούσαμε τις μαργαρίτες
όταν κοιτούσαμε το δειλινό να σκεπάζει την πόλη·
την πόλη που την ήξερες πιο καλά από μας
ενώ για εκείνη ήσουν ανεπιθύμητη.
Τώρα πια δεν υπολογίζουμε τη φρίκη
στο αντίκρισμα της πρώιμης απογοήτευσης.
Οι κίνδυνοι είναι ανίσχυροι
για να εισβάλουν σε φλέβες αλλιώτικες
που η ροή του αίματος έχει λοξή διεύθυνση·
εκεί μέσα είμαστε μα δεν πνιγόμαστε
γιατί το αίμα μας εκβάλλει στη δική σου οπτασία.

Αν κάποτε αγαπήσεις τη βροχή
πρόσεξε μην την εξαντλήσεις...