40 χρόνια πορείας....

Με ό,τι μουτζούρωνε, με ό,τι χάρασσε, προσπαθούσα να κάμω τέχνη.

Κάποτε έπιασα πινέλα και μπογιές στα χέρια μου, έφτιαξα τις πρώτες ζωγραφιές με παραδοσιακά θέματα σε παραδοσιακούς δρόμους. Μα γρήγορα μου έγινε έμμονη ιδέα να δραπετεύσω, να βρω προσωπικούς δρόμους και προσωπική δική μου αισθητική, να γίνω ένας μικρός αλλά ξεχωριστός. Πήρα τα κύματα, τις θάλασσες, δρόμους δύσκολους, να μάθω με δασκάλους τις αισθήσεις μου, με παραδείγματα όλα τα έργα από μεγάλους και μικρούς, καλά και κακά που έβλεπα στην πορεία μου, ασκητικά μοναχός, πάντοτε παρέα με τις αντιδράσεις αυτών που κρατούσαν τους τίτλους, τα αδιέξοδα πολλά αλλά η ικανοποίηση μεγάλη όταν τα διάβαινα.

Συνάντησα στο δρόμο μου γνώριμα ίχνη, τα προσκύνησα ευλαβικά, τους έστησα βωμό και άλλαζα πορεία, δεν ήθελα να τα βεβηλώσω, κι έτσι αναγκασμένος να τρέχω πάντα στο άγνωστο, ήθελα να αποδείξω πρώτα στον εαυτό μου ότι αξίζω να λειτουργώ τούτο το ναό και μετά, να αυτοπροσδιοριστώ ιερέας δημιουργός. Ήθελα να δώσω κάτι καινούριο, ένα χαλίκι στην οικοδομή της δημιουργίας της Τέχνης. Έπρεπε να προκαλέσω αισθητική μνήμη και αίσθημα, ακόμη και στους αρνητικούς, για να έχει διαχρονική εκτίμηση, λειτουργία και σπουδή το έργο μου. Αυτό για μένα σημαίνει δημιουργώ, αυτή ήταν όλη μου η ζωή, ένα καθημερινό μάθημα, καθημερινή σπουδή, γι` αυτό δεν τη βαρέθηκα, δε με κούρασε.

Δρόμος μου όλο το άγνωστο, γιατί πάντα το νέο βγαίνει μέσα από αυτό, μα τα βήματα πάντα δικά μου, και γνώριμα, και ξεχωριστά, όπως στους "Χωματένιους", στους "Πετρωμένους", στις "Χρονοδρομήσεις", στα "Ημερολόγια", στα "Ερωτικά", στις "Αγάπες" και στις "Γυναίκες", χωρίς να θέλω να ξεφύγω. Καθημερινά πρέπει να ψάχνω για νέα τροφή των αισθήσεων μου, για να τις κρατώ σε εγρήγορση και ξύπνιες, πρέπει σίγουρα να τους προσφέρω και κάτι από το καινούριο άγνωστο που είναι δίπλα μου, που όσο μεγαλώνω τα άγνωστα τα βρίσκω πιο κοντά μου, να τους δίνω περιέργεια και γνώσεις για ικανοποίηση και τροφή. Να συναντώ αυτό το κάτι που με πιάνει ταχυπαλμία, οργασμός, ωσάν συνουσία με το είναι μου, με το μυαλό μου, μέχρι την αυτοϊκανοποίηση της γέννησης του ωραίου, εδώ βρίσκω το σκοπό μου, βρίσκω την ύπαρξη μου, γι` αυτό που λειτουργώ.

Θαυμάζω εκείνες τις σπηλαιογραφίες και τα ειδώλια, τους πρωτόγονους δημιουργούς που δεν είχαν σχολές, ακριβά υλικά, ούτε μέντορες και μέσα, κι όμως έκαναν τέχνη που άντεξε στο χρόνο γιατί έγινε με πολύ μεράκι. Έργα πρωτόγονα που ακόμη αναπαράγουν σπουδή και μίμηση η απλότητα και η άμεση έκφραση τους. Άποψή μου ότι η Ζωγραφική δεν είναι Επιστήμη, είναι: α) Καλή Τέχνη με φαντασία, β) Καλή Αισθητική και Ευαισθησία και γ) Μεράκι με πολλή πολλή Αγάπη. Αν μου λείπει ένα από τα τρία προτερήματα, η επιστήμη δε θα με βοηθήσει σε τίποτα, μόνο στη θεωρητική ανάλυση της παραγωγής και των πραγμάτων της εποχής.

Εγώ, ο Θέμης Θεμιστοκλέους, ο αυτοαποκαλούμενος και αυτοπαρουσιαζόμενος με το έργο μου, για κάθε κρίση και κριτική.