Η ποίηση, απ` όσο γνωρίζω, μισεί τον κατά προσέγγιση λόγο. Μέλημα της είναι η ακρίβεια.
Με ένα νυστέρι επιχειρεί να χειρουργήσει το αόρατο, να ονομάσει το άφατο, να ενσαρκώσει το άυλο.
Και το ερώτημα είναι:
Παραμένει στην ποίηση η θάλασσα θάλασσα και το βουνό βουνό; Το νερό νερό; Τέλος, τα ονόματα επιστρέφουν τα πράγματα; Εξακολουθούν να τα εικονίζουν αναλλοίωτα, να τα προβάλλουν αναγνωρίσιμα στη νόηση μας; Ή μήπως η περίτεχνη προσπάθεια να ειπωθεί το ανείπωτο ιχνογραφεί δαιδάλους σε αμμώδη επιφάνεια, λαβυρίνθους και γρίφους που μόνο ο ποιητής γνωρίζει;
Με αυτά τα ερωτηματικά και πολλά άλλα ανέστειλα επί χρόνια την έκδοση όποιας γραφής μου. Τώρα γιατί εκδίδομαι ξανά μετά από τόσα χρόνια;
Ήπιαμε πολλά τσίπουρα στο πεζοδρόμιο της οδού Μαυρομιχάλη με τους φίλους ποιητές που στεγάζονται στις εκδόσεις του Σάμη Γαβριηλίδη.
Διαβάζοντάς τους αναθάρρησα όταν είδα ότι κάποιες φορές συμβαίνει να ειπωθεί αυτό που στεγάζεται στο ανείπωτο.
Είναι κολλητικό. Μάζεψα τα ξεχασμένα μου, τα παραπεταμένα και σκορπισμένα μου και:
Κανένα αστέρι δεν έχει το άρωμα τον λεμονιού
Ξυν-ον! Συλλογικώς παρόν.
Παρούσα. Είμαι εδώ με το λεμόνι στο χέρι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]