Δεν τις ήθελες τις φωτογραφίες κυρ-Αλέξανδρε. Δεν επέτρεπες η ασκητική μορφή σου να απεικονιστεί και να διαιωνιστεί μέσω της χημείας εις τον αιώνα τον άπαντα. Αυτή η ματαιόδοξη ειδωλολατρική συνήθεια των ανθρώπων σου προκαλούσε αμηχανία, ντροπή, κατά βάθος απέχθεια. `Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον` έγραφε η παλιά ραγισμένη πλάκα του Μωυσή, βασική αρχή της κοσμοθεωρίας σου. Κοπίασε ο Παύλος Νιρβάνας, ο φίλος, να σε μεταπείσει. Και χάρη στις ασφυκτικές πιέσεις εκείνου κρατάμε σήμερα στα χέρια μας την πασίγνωστη φωτογραφία σου, του 1906, έξω από το καφενεδάκι της Δεξαμενής στο οποίο σύχναζες. `Δεν υπήρχε ως τότε φωτογραφία του Παπαδιαμάντη. Συλλογιζόμουν ότι απ` τη μια μέρα στην άλλη μπορούσε να πεθάνει και μαζί του να σβύσει η οσία μορφή του. Και πώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια παράλειψη της γενεάς μας σ` εκείνους που θα `ρθουν κατόπι μας;` έγραφε ο Νιρβάνας αρκετά χρόνια αργότερα, όταν εσύ είχες φύγει, εξηγώντας πώς αποφάσισε να πάρει το κρίμα στο λαιμό του. Εξαντλώντας όλη του την πειθώ στο όνομα της φιλίας, κατόρθωσε τελικά να πραγματοποιήσει εκείνον τον άθλο της περιβόητης φωτογράφισης, χάρη στην οποία έφθασε ως εμάς `η οσία μορφή` σου. `Στην προσήλια μεριά του μικρού καφενείου, πάνω σε μια φτηνή καρέκλα, φορώντας το φθαρμένο παλτό, με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στα γόνατα, σκυφτός, με τα μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινού αγίου`. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]