(. . .) Σ` όλες αυτές τις δεκαετίες που πέρασαν, μπόρεσα να αποτυπώσω φωτογραφικά μεγάλο μέρος του αρχιτεκτονικού πλούτου της κερκυραϊκής υπαίθρου, να καταμετρήσω και να καταγράψω, να παρατηρήσω τη φθορά από το χρόνο και την εγκατάλειψη, να παρακολουθήσω το μεγάλο κακό που έφερε η άναρχη δόμηση. Την καταστροφή που προξένησε η ανώριμη προσαρμογή του λαού στα νέα δεδομένα, στην οικονομική ανάπτυξη που, ωστόσο, για όλα τ` άλλα έφερε καλό. Ακόμα μου δόθηκε η ευκαιρία να αισθανθώ τη χαρά για τις σωστικές παρεμβάσεις ευαίσθητων παλαιών και νέων ιδιοκτητών, αλλά και να νιώσω την ευφροσύνη για την ύπαρξη κάποιων μηχανικών και αρχιτεκτόνων, που έδωσαν σωστές κατευθύνσεις στους ιδιοκτήτες για τη σωτηρία της σπουδαίας αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Νωρίς, πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η διασπορά του πλούτου μπορεί να φέρει τα μέγιστα καλά και ως προς το ανθρωπογενές δομημένο περιβάλλον, αν ο μηχανικός και κυρίως ο αρχιτέκτονας μπορέσει σα γιατρός να συμβουλεύσει και πείσει τον ιδιοκτήτη για το δέον και την οφειλή που έχει προς τον τόπο, τον άνθρωπο, την παράδοση και την ιστορία. Γιατί, ενώ στο κύλισμα του χρόνου ο ηρακλείτειος νόμος του πάντα ρει, βρίσκεται σε διαρκή ισχύ, τα κτίσματα μέσα στη διαρκώς ανανεούμενη και μεταβαλλόμενη φύση είναι ένα είδος σταθερός, που υπόκειται κυρίως σε αντιμετωπίσιμες αλλοιώσεις. Έχει δε αποδειχτεί ότι όλα τα σπουδαία κτίσματα είναι ένα είδος έμβιων, που ενώ γεννιούνται απ` τον άνθρωπο, είναι μακροβιότερα του και με λίγη φροντίδα γίνονται και αιωνόβια. Ο αρχιτέκτονας, λοιπόν, είναι αυτός που μπορεί να δώσει πνοή ακόμη και σ` αυτά που λογίζουμε πεθαμένα, ανανεώνοντας πολλές φορές τη χαμένη ή ξεχασμένη ταυτότητα ενός έργου προγενέστερου επώνυμου δημιουργού ή, όπως συμβαίνει στα περισσότερα αρχοντικά της κερκυραϊκής υπαίθρου, των ανώνυμων μαστόρων που άφησαν στα κτίσματα τους αποτυπωμένη τη λαϊκή ψυχή και σοφία. Όπως, δε, ο μηχανικός ή αρχιτέκτονας δεν έχει το δικαίωμα να γεννά εκτρώματα, που δυστυχώς αφθονούν, πολύ περισσότερο δεν του επιτρέπεται να μεταβάλλει και να παραμορφώνει δημιουργίες άλλων. Γιατί τα παλιά κτίσματα, ακόμη κι αν πρόκειται για παλιόπυργους, δεν είναι πτώματα που υπόκεινται σε πειραματισμούς. Είναι ζώσα τέχνη. Είναι μνημεία ιστορίας που, όταν τα θίγεις, γεννούν φαντάσματα στον ύπνο και στον ξύπνο του επεμβασία -αν έχει συνείδηση- και τρόμο στους περαστικούς. Έτσι την αρχιτεκτονική κανείς δεν μπορεί από αξιοσέβαστη τέχνη να την μεταβάλει σε αναξιόπιστη και τρομακτική.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]