Γράμμα σʼ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ
zoom in
Προσθήκη στα αγαπημένα

Γράμμα σʼ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ

Μυθιστόρημα

Oriana Fallaci

  • Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο

  • ISBN:

    9789602119716

  • Κατηγορίες:

    Πεζογραφία

  • Έτος κυκλοφορίας

    2010

  • Εκδότης

    Νεφέλη

Σου είπα ήδη ότι δεν σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ΄ αρέσει, είτε όχι. Θα σου επιβάλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ΄ εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου· μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα, είτε του άρεσε, είτε όχι. Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε "Όχι, δεν θέλω να γεννηθώ". Μα κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δεν ζήτησε να επιλέξει, και αυτό με τη σειρά του έκανε το ίδιο, επί εκατομμύρια χρόνια μέχρι εμάς, και κάθε φορά ήταν η ίδια υπεροψία, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαμε. Κουράγιο, μικρό μου. Νομίζεις ότι ο σπόρος ενός δέντρου δεν χρειάζεται κουράγιο, όταν τρυπάει τη γη και φυτρώνει; Αρκεί μια ριπή του ανέμου για να τον ξεριζώσει, το ποδαράκι ενός ποντικού για να τον τσακίσει. Κι όμως, φυτρώνει και αντιστέκεται και μεγαλώνει ρίχνοντας κι άλλους σπόρους.Και γίνεται ένα δάσος. Αν μια μέρα φωνάξεις "Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;", θα σου απαντήσω: "Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά".

[...] Δεν πιστεύω στην οικογένεια. Η οικογένεια είναι ένα ψέμα στημένο απ΄ αυτούς που οργάνωσαν τον κόσμο, για να ελέγχουν καλύτερα τους ανθρώπους, να εκμεταλλεύονται καλύτερα την υπακοή στους κανόνες. Επαναστατούμε πιο εύκολα όταν είμαστε μόνοι, υποχωρούμε πιο εύκολα όταν ζούμε με άλλους. Η οικογένεια δεν είναι παρά το φερέφωνο ενός συστήματος που δεν μπορεί να σου επιτρέψει την ανυπακοή, και η αγιότητά της δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνον ομάδες αντρών και γυναικών και παιδιών αναγκασμένων να έχουν το ίδιο όνομα και να κατοικούν κάτω απ΄ την ίδια στέγη: συχνά νιώθοντας απέχθεια ή μίσος ο ένας για τον άλλον.

Ωστόσο, οι τύψεις υπάρχουν, οι δεσμοί υπάρχουν, ριζωμένοι μέσα μας σαν δέντρα που δεν υποκύπτουν ούτε σ΄ έναν τυφώνα, αναπόφευκτοι σαν την πείνα και τη δίψα. Δεν μπορείς ν΄ απελευθερωθείς ποτέ, ακόμα κι αν επιστρατεύσεις όλη σου τη θέληση, όλη σου τη λογική.
Μπορεί να νομίζεις ότι τους ξέχασες, αλλά μια μέρα ξαναπροβάλλουν ακατάλυτοι, ανελέητοι, για να σου περάσουν το σκοινί στον λαιμό, χειρότερα από κάθε δήμιο. Και να σε πνίξουν.

[...] Ήταν μια φορά ένα κοριτσάκι που πίστευε στο αύριο. Πράγματι, όλοι της δίδασκαν να πιστεύει στο αύριο: την διαβεβαίωναν ότι το αύριο είναι πάντα καλύτερο. Έτσι της έλεγε ο παππάς, όταν βροντοφώναζε τις επαγγελίες του στην εκκλησία αναγγέλλοντας τη Βασιλεία των Ουρανών.
Έτσι της έλεγαν στο σχολείο, όταν της έδειχναν ότι η ανθρωπότητα πάει μπροστά και κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν στις σπηλιές και μετά σε σπίτια χωρίς καλοριφέρ και μετά σε σπίτια με καλοριφέρ. Έτσι της έλεγε και ο πατέρας της, όταν της μιλούσε για ιστορία και υποστήριζε ότι οι τύραννοι στο τέλος πάντα ηττώνται.

Το κοριτσάκι έχασε πολύ σύντομα την εμπιστοσύνη του στον παππά. Το δικό του αύριο ήταν ο θάνατος, και το κοριτσάκι αδιαφορούσε αν μετά τον θάνατό του θα ζούσε σ΄ ένα πολυτελές ξενοδοχείο ονόματι Βασιλεία των Ουρανών. Με το σχολείο συνέβη λίγο αργότερα, έναν χειμώνα που τα χέρια και τα πόδια της ήταν γεμάτα χιονίστρες και πληγές. Ναι, ήταν σπουδαίο πράγμα που οι άνθρωποι πέρασαν από τις σπηλιές στα καλοριφέρ: αλλά εκείνη δεν είχε καλοριφέρ. Ωστόσο, συνέχισε να εμπιστεύεται με κλειστά μάτια τον πατέρα της. Ο πατέρας της ήταν ένας άνθρωπος πολύ θαρραλέος και ξεροκέφαλος. Εδώ και είκοσι χρόνια αγωνιζόταν ενάντια σε κάποιους δυνάστες, ντυμένους στα μαύρα, και κάθε φορά που του σπάζανε το κεφάλι, έλεγε, θαρραλέος και ξεροκέφαλος: "Θα έρθει και το αύριο". Εκείνα τα χρόνια γινόταν πόλεμος. Οι δυνάστες με τα μαύρα έδειχναν ότι θα νικήσουν. Εκείνος όμως κουνούσε το κεφάλι του και έλεγε, θαρραλέος και ξεροκέφαλος: "Θα έρθει και το αύριο".

Έφη Καλλιφατίδη

Έφη Καλλιφατίδη (Μεταφραστής)

Η Έφη Καλλιφατίδη (1954-2018) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και γραφιστική στο Istituto Europeo di Design (IED) της Ρώμης. Αναγνωρισμένη μεταφράστρια λογοτεχνίας, μετέφρασε στα ελληνικά το σύνολο των μυθιστορημάτων και τα περισσότερα δοκιμιακά έργα του Ουμπέρτο Έκο, καθώς και έργα κλασικών συγγραφέων όπως οι Λώρενς Στερν, Χένρυ Φήλντινγκ, Χέρμαν Μέλβιλ, Σάμουελ Μπάτλερ, Ναθάνιελ Χώθορν, Τσαρλς Ντίκενς, Τζιοβάνι Βέργκα, κ.ά. - 150, συνολικά, λογοτεχνικά έργα αγγλόφωνων, Ιταλών και Γάλλων συγγραφέων. Παράλληλα εργάστηκε για πολλά χρόνια ως υποτιτλίστρια στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Συνεργάστηκε με την ΕΡΤ και με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, του οποίου διετέλεσε υπεύθυνη υποτιτλισμού. Συνεργάστηκε επίσης με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, με το Φεστιβάλ Αθηνών, με την Εθνική Λυρική Σκηνή, με το ΚΘΒΕ, και με πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έφυγε από τη ζωή την 1η Ιανουαρίου 2018.


Oriana Fallaci

Oriana Fallaci (Συγγραφέας)

H Oriana Fallaci γεννήθηκε στη Φλωρεντία το 1929. Ο πατέρας της ήταν φιλελεύθερος και έλαβε ενεργά μέρος στην αντίσταση κατά του φασισμού και του ναζισμού. Η ίδια ξεκίνησε την καριέρα της από νεαρή ηλικία στη δημοσιογραφία. Παρά το ότι ο πρύτανης του πανεπιστημίου Kολούμπια, απονέμοντάς της ως τιμητική διάκριση το τιμητικό δίπλωμα της Λογοτεχνίας, τόνισε ότι η Fallaci ανήκει στους πιο δημοφιλείς κι αγαπημένους συγγραφείς στον κόσμο, η ίδια έγινε περισσότερο γνωστή ως δημοσιογράφος, για τις ρηξικέλευθες συνεντεύξεις της με προσωπικότητες και ηγέτες όπως ο Μοχάμετ Άλι, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Βίλυ Μπραντ, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο Γιάσερ Αραφάτ, η Ίντιρα Γκάντι, ο Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο, κ.ά. Με την ιδιότητα του πολεμικού ανταποκριτή, είχε καλύψει τις περισσότερες μεγάλες ένοπλες συγκρούσεις της εποχής μας: από το Bιετνάμ ως τη Mέση Aνατολή, από την εξέγερση στην Oυγγαρία το 1956 ως τους ξεσηκωμούς στη Λατινική Aμερική, τη δεκαετία του 1970, από τη σφαγή του 1968 στο Mεξικό, όπου τραυματίστηκε σοβαρά, ως τον πόλεμο του Kόλπου. Το 1973 πήρε συνέντευξη από τον Αλέκο Παναγούλη, δύο μόλις μέρες μετά την απελευθέρωσή του από τις φυλακές της χούντας, που την ακολούθησε ένας κεραυνοβόλος έρωτας ανάμεσά τους. Μετά το θάνατο του Παναγούλη το 1976, άρχισε να γράφει το βιβλίο "Ένας άντρας" που εκδόθηκε το 1979 και προκάλεσε αίσθηση σ΄ όλο τον κόσμο. Στα βιβλία της που σημείωσαν επιτυχία περιλαμβάνονται επίσης τα "Niente a cosi sia" ("Nothing, and So Be It"), για τον πόλεμο του Βιετνάμ, 1969, "Γράμμα σ΄ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ", 1975, "Insciallah" ("Ινσαλλάχ"), μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στον Λίβανο λίγο μετά τον πόλεμο του ΄80, 1992, "Η οργή και η περηφάνεια", δοκίμια, 2001, "La forza della ragione" ("The Force of Reason"), 2005, που μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε περισσότερες από 30 χώρες. Τα τελευταία χρόνια, οι απόψεις της για τον ισλαμικό κόσμο και τους ισλαμιστές, που δημοσιοποιούσε, όπως πάντα, με προκλητικό τρόπο και χωρίς αναστολές, είχαν προκαλέσει ανάμικτες αντιδράσεις. Πέθανε στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2006, σε ηλικία 77 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Εκδότης:
Τόπος Έκδοσης:
Αθήνα
Τόμος:
1
Δέσιμο:
Χαρτόδετο
Σελίδες:
149
Διαστάσεις:
20x12
Βάρος:
0.237 κιλά

Αξιολογήσεις

Γράψε μια αξιολόγηση

Αρκετά συγκινητικό και αληθινό. Έπαθα σοκ με την…

★ ★ ★ ★ ★

Αρκετά συγκινητικό και αληθινό. Έπαθα σοκ με την πορεία του κειμένου αν και με προϊδέαζε ο τίτλος. Αλήθειες και ψέματα, άγχη και ανασφάλεις κάθε υποψήφιας μητέρας. Ως άντρας επιτρέψτε μου να αηδιάσω λίγο με την περιγραφή του εμβρύου αλά και ταυτόχρνα σε αυτήν την "αηδία" περιλαμβάνεται ένα μέλλον δικό σου μέσα από το παιδί που έρχεται στον κόσμο. Οριάνα Φαλάτσι ε;Χμ...Για να την ψάξω λίγο. Πάνος Τουρλής

Panos T.
(Αναρτήθηκε στις 10/09/2012)

Είναι από τα θέματα με τα οποία δεν καταπιάνονται…

★ ★ ★ ★ ★

Είναι από τα θέματα με τα οποία δεν καταπιάνονται οι περισσότεροι. Είναι τόσο αληθινό και τόσο καθημερινό, τα βιώνεις όλα, την αγωνία , τον πόνο της πρωταγωνίστριας και την αγάπη που σιγά σιγά αναπτύσσεται για το μωρό που μεγαλώνει μέσα της. Απλώς συγκλονιστικό.

Σοφία Ζαγάρη
(Αναρτήθηκε στις 21/12/2013)