[...] Σήμερα, λίγα χρόνια μετά την είσοδο στον εικοστό πρώτο αιώνα, τα πλανόδια επαγγέλματα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Κάποιο τελευταίοι Καστανάδες, Τυροπιτάδες, Σαλεπιτζήδες και Κουλουρτζήδες συνήθως έχουν στέκια, με τη μορφή ενοικίου. Οι παλιότεροι που πρόλαβαν να γνωρίσουν τους γραφικούς γυρολόγους, όλο και κάτι έχουν να θυμηθούν από τις όμορφες γραφικές στιγμές τους. Αντιθέτως, οι νεώτεροι μέσα στον πυρετό του καταναλωτισμού, ούτε που μπορούν να φανταστούν τον ρόλο και τη σημασία τους. Σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει κανένας μάρτυρας της ιστορίας τους. Αυτή την αγωνία να μη χαθεί από τις μνήμες η άλλοτε δυναμική και ευαίσθητη παρουσία τους, αποτέλεσε το έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του πονήματος.

Επειδή η υπάρχουσα βιβλιογραφία δεν κάλυψε αρκετά την έρευνά μου, απευθύνθηκα σε αρκετούς ανθρώπους που έζησαν μ΄ αυτούς τους γυρολόγους. Η βοήθεια ιδιαίτερα του Θόδωρου Βονιανού, του Μιχάλη Τσαλίκη, του Μάκη Μπένου, του Σάββα Χαρπαντίδη, της Καρίνας Κακκαβά, του Γιάννη Αναστασόπουλου και του Παναγιώτη Χουντή, υπήρξε καθοριστική. Μαζί τους κατέληξα στην περιγραφή τριάντα πέντε γυρολόγων, με τα σύνεργα, την ενδυματολογία και τις ατάκες τους. Κάποιοι άλλοι που δεν συμπεριελήφθησαν όπως ο Κουμαράς, ο Μαστιχάς, ο Παξιμαδάς, η Αυγουλού, ο Σαπουνάς, ο Φραγκοραφτάς, ο Σφάχτης, ο Παλαιστής, ο Καραγκιοζοπαίχτης και ο Ακροβάτης εκρίθη πως είχαν υποδεέστερη δραστηριότητα.[...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)