"Προκειμένου να αποσπάσουνε δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του Κ.Κ.Ε. από τους κρατούμενους στη Μακρόνησο, η Ασφάλεια, αλλά και κάποιοι συγγενείς των κρατουμένων, χρησιμοποιήσανε κάθε ανέντιμο μέσο. Υποχρεώνανε γυναίκες να γράφουνε στους κρατούμενους άντρες τους ότι θα τους εγκαταλείψουν αν δεν κάνουνε δήλωση για να γυρίσουνε στο σπίτι τους. Σε έναν γιατρό κρατούμενο έγραψε η γυναίκα του ότι η δεκαεφτάχρονη κόρη τους έχει καρκίνο και ότι μόλις προφταίνει να τη βρει ζωντανή αν γυρίσει αμέσως. Ο γιατρός κλαίγοντας πήγε στους χωροφύλακες και υπόγραψε δήλωση, αλλά μόλις έφτασε στο σπίτι του, του είπανε ότι του είχανε γράψει ψέματα. Όπως έγραψε σε φίλο του, συγκρατούμενό του στη Μακρόνησο, αγανακτισμένος έφυγε από το σπίτι του και χώρισε τη γυναίκα του για το παιχνίδι που του έπαιξε."
Ο αρχιτέκτονας Φοίβος Τσέκερης ολοκληρώνει τη διήγηση της ζωής του, με το βιβλίο που δεν θ` αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Βαριά τραυματισμένος στα Δεκεμβριανά, νοσηλεύεται στο νοσοκομείο όπου χειρουργεί ο καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης. Αλλά η ζωή του Τσέκερη αλλάζει στο χειρότερο, όταν διώκεται ο μεγάλος χειρούργος και η ομάδα του, και αναλαμβάνουν οι "λύκοι" που διψούν για αίμα... Η συνέχεια είναι εξίσου δραματική. Εξορίζεται στο Μούδρο της Λήμνου και στη συνέχεια στην καταραμένη Μακρόνησο. Η υγεία του Φ. Τσέκερη ομαλοποιείται όταν μετά από χρόνια εγχειρίζεται στο περίφημο νοσοκομείο της Μόσχας Τσε Κα Μπε, κόσμημα της Σοβιετικής Ένωσης. Το κλείσιμο του βιβλίου είναι διαφωτιστικό: Παρουσιάζει κεντρικές-αντιστασιακές, στιγμές του Βασίλη Ρώτα, Νίκου Τερζόγλου - "Πύραυλου", και την παρασημοφόρηση του συγγραφέα από το Δήμο Αθήνας για τη δράση του.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Αμπελοκήπους της Αθήνας. Από το 1938 που ήταν μαθητής στο Πρακτικό Λύκειο, επί Δικτατορίας του Μεταξά, οργανώθηκε στην Ο.Κ.Ν.Ε. Το 1940 εισήχθη στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της Ο.Κ.Ν.Ε. και του ΕΑΜ Νέων της
Σπουδάζουσας. Τον Ιούλιο του 1942 συνελήφθη από Ιταλούς σε διαδήλωση εναντίον της πείνας. Το Μάρτη του 1943 σε μνημόσυνο του σκοτωμένου σε διαδήλωση μαθητή Ωραιόπουλου τραυματίστηκε από Ιταλούς στο πόδι.
Το Φεβρουάριο του 1943 με την ίδρυση της ΕΠΟΝ και την αυτοδιάλυση της Ο.Κ.Ν.Ε. έγινε εκτός από Επονίτης και μέλος του Κ.Κ.Ε. και εξακολουθεί να είναι μέλος του Κ.Κ.Ε. μέχρι σήμερα (2007). Τον Ιούλιο του 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε τρεις μήνες στην Κομμαντατούρα.
Από τις αρχές του 1944 ήταν Διμοιρίτης, της Διμοιρίας του Ε.Μ. Πολυτεχνείου του Λόχου Σπουδαστών του ΕΛΑΣ που στα Δεκεμβριανά ονομάστηκε «Λόχος Λόρδος Μπάϋρον».
Το Δεκέμβρη του 1944 πολεμώντας εναντίον των Άγγλων τραυματίστηκε βαρειά και στα δυο του πόδια. Το 1948 εκτοπίστηκε στο Μούδρο και εν συνεχεία στη Μακρόνησο. Απολύθηκε το 1951 και πήρε το δίπλωμα του Αρχιτέκτονα το 1952. Ανέπτυξε συνδικαλιστική δραστηριότητα. Τον Οκτώβρη του 1987, του
απονεμήθηκε, από το Δήμαρχο Αθηναίων «Το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής του Δήμου Αθηναίων για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που προσέφερε στην πόλη των Αθηνών κατά τη διάρκεια της Κατοχής». Τώρα είναι Επίτιμος Γενικός Γραμματέας της ΠΕΑΕΑ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
